Wywiad z Magdaleną Grochowską to było intelektualne wyzwanie. Jak sugeruje zdjęcie - ja jestem "alive". Autorka też. A że nam uśmiechy wyszły bliźniaczo, to już pozostawiam naszym biografom. Ja wiem, że niekoniecznie chcecie na dobranoc czytać o takich postaciach jak Hertz czy Stempowski i rozumiem, że nie mają oni dziś uroku przyciągającego tłumy, ale nowa książka Grochowskiej to wspaniała panorama postaw intelektualnych. Mocno pesymistycznych postaw intelektualnych... no świetnie mi ta polecanka idzie... smutni ludzie w smutnych czasach. To chociaż my sie trochę pouśmiechaliśmy. W...

Kiedy rozmawiasz o rozwoju internetu, a w tle jest jak najbardziej analogowa tablica... belfer Orliński zaprasza na lekcję historii współczesnej. Biografia Paula Barana już niedługo w księgarniach, jak i efekty naszej rozmowy. #zdaniemszota #wojciechorliński #paulbaran #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 20, 2019 o 8:29 PDT

Takie zdania mogą wyjść tylko spod pióra Wojtka Orlińskiego. Nocną porą czytam biografię Paula Barana, twórcy internetu, która już niedługo ukaże się nakładem Agory. Jest to wersja przed korekta więc trzymam kciuki, żeby to cudowne zdanie znalazło się w finalnej książce. Zobaczymy. A z Orlińskim sobie porozmawiam w podcaście o Baranie i Stanach. #zdaniemszota #wojciechorliński #paulbaran #agora

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 18, 2019 o 4:16 PDT

Przed finałem Nagrody Literackiej NIKE lektura obowiązkowa. #zdaniemszota #aleksanderkaczorowski #czarne #otapavel

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 8, 2019 o 2:57 PDT

To jest jakaś klątwa albo fatum jakieś nieszczęsne wisi nade mną. Los złośliwy sprawia, że co wezmę ostatnio biografię na warsztat, to mi się nie podoba. A przecież sięgam po nie tylko z fascynacji bohaterami, których obiecują mi opowiedzieć. Nie czytam już biografii ludzi, którzy mnie nie interesują, bo nie mam na to przestrzeni pomiędzy synapsami. Wybieram jedynie te, gdzie liczę na wstrząsy, radości i czerwone od zaczytania oczy. Po “Berezowską” Czyńskiej sięgnąłem z radością, że postać tej niezwykłej artystki doczekała się osobnej książki i do tego w serii, która prezentuje się całkiem...

Wchłaniam ostatnio hurtowe ilości literatury biograficznej i reportaży poświęconych konkretnym postaciom i odnoszę wrażenie, że częściej bywam świadkiem rozterek osób piszących niż przeżywam losy osoby portretowanej. Autorzy i autorki biografii namiętnie zadają sobie pytania i to jest słuszna droga, ale gdy te pytania służą jedynie zrobieniu dodatkowych stron, to zaczynam się irytować.  Klasycznym już przykładem, o którym mówię zawsze, gdy chcę opowiedzieć jak nie pisać biografii jest książka Ryzińskiego, “Foucault w Warszawie”. Mamy tu na stronie 88 taką zapowiedź: “Może, skoro...

Trzecim okiem podczytuję książkę Agnieszki Daukszy, "Jaremianka. Gdzie jesteś Maria?" i jestem pod jej sporym wrażeniem. Będę o tym pisał już za kilka dni i to za pieniądze, co mi dobrze na duszy robi. A tu fragment:

"To, co wiadomo o życiu Jaremianki w tym czasie [koniec lat 30.], lokuje się na granicy świata przedstawionego i równie niepewnego doświadczenia. Zdjęcie jakby wyrwane z powieściowej fikcji. Spojrzenie Marii, którego wymowa wciąż się aktualizuje.

Przymierzam nakrycie głowy, które nosiła tamtego dnia. Pachnie kurzem, misternie splecione pasma dzianiny są dość szorstkie w dotyku.

Py...

“Prawie nic. Józef Czapski. Biografia malarza” Erika Karpelesa w tłumaczeniu Marka Fedyszaka to z pewnością jedna z najciekawszych książek, które w tym roku się ukazały. Najciekawszych ze względu na fascynującą postać głównego bohatera, ale i osobowość autora, który jako malarz podarował nam fantastyczne passusy dotyczące malarstwa Czapskiego. Szkoda, że w wielu innych miejscach nadmiernie popłynął, czasem zbanalizował, a niekiedy szkolno zanudził. Nie jest to biografia idealna, ale też nie jest to zła książka, warto po nią sięgnąć zachwycając się, gdy jest czym i kręcąc nosem na niektóre fragmenty.

“Pani od obiadów. Lucyna Ćwierczakiewiczowa. Historia życia” to książka nieudana, napisana naiwnym, prostym językiem, w którym mówi się o “pani Lucynie” i szczebiocze czasem zupełnie niepotrzebnie. Marta Sztokfisz utkała postać legendy polskiej kuchni na modłę literatury klasy B i myślę, że warto byście o tym wiedzieli. Wydawca pisze na okładce, że “tę książkę czyta się jak doskonałą powieść”, czemu z lekką jednak przykrością muszę zaprzeczyć.  O kim jest ta książka, to wiecie, nie będę przypominał. Biografia z elementami fabularyzacji, w której wątłość źródeł zastępuje się obyczajową...

Bardzo ciekawy fragment, w którym autorka rozważa własne zaangażowanie w pisanie biografii Conrada. Biografii nietypowej, bo pomyślanej jako wielki przewodnik po zmieniającym się świecie. Zapraszam do lektury.

“Niejednokrotnie kwestionowałam swoje przywiązanie do tego nie-żyjącego już białego mężczyzny cierpiącego na ciągłą depresję, nie-poprawnie cynicznego i – jak na dzisiejsze standardy – niepokojąco uprzedzonego. Jako kobieta wzdragałam się przed tym, by spędzić tyle czasu z autorem, w którego prozie tak niewiele jest wiarygodnych postaci kobiecych, że wydawałoby się, iż ledwie zdawał...