Richard Powers to jeden z tych pisarzy, którzy mnie fascynują i na których książki rzeczywiście czekam. Problem w tym, że jest to też pisarz, który mnie irytuje, który literacko często rozmija się z moimi potrzebami i estetykami mi bliskimi. Ale wciąż ma w swojej literaturze coś, co hipnotyzuje i przyciąga. Trudna jest ta nasza relacja. Ale trwa i mam nadzieję, że trwać będzie jeszcze długi czas. A teraz kilka tysięcy znaków o “Zadziwieniu”, powieści po którą naprawdę warto sięgnąć. --- Robin upuścił szklaną miskę. “Roztrzaskała się na kawałki”, z których jeden skaleczył go w...

Książka Hernana Diaza przeleżała na stosie obok łóżka kilka miesięcy, uporczywie trwając i unikając wylądowania w piwnicy. Niezbyt zachęcał mnie jej opis. “Wynalezienie na nowo westernu starej szkoły” nie mówiło mi nic. Z westernów lubię powieści Larry'ego McMurtry'ego, z nostalgią wspominam czytanie powiastek w rodzaju “Rio Grande” Leigh Brackett, a w ostatnich latach świetne “Dni bez końca” Sebastiana Barry’ego, które zrywało z heteronormatywną tradycją westernu. Co mógł nowego zaoferować Diaz? Moja motywacja do lektury wzrosła wraz z pojawieniem się amerykańskich podsumowań roku, w...

- To jest eksportowy hit - pomyślałem, gdy pierwszy raz przeczytałem "Heksy" Agnieszki Szpili. Radykalna, wizjonerska literatura, która nie kalkuluje, a jednocześnie doskonale czuje, o co chodzi w zmienianiu obowiązujących narracji. Powieść, której nikt inny nie mógł napisać. Przy wszystkich niedostatkach tej prozy - zjawiskowa. No i jest - kontrakt z Pantheonem, wydawnictwem mającym w swoim katalogu Arta Spiegelmana i Ali Smith! Gratuluję! Więcej przeczytacie TUTAJ.  

Nie był to trudny wybór. Książka Roku Zdaniem Szota to… “Ten się śmieje, kto ma zęby” Zyty Rudzkiej, wyd. W.A.B. -- Czas na laudację. Mówią, że pisze “po zyciemu” i “rudzko”. I to jest komplement, którego można zazdrościć, choć to uczucie warte powściągania. Każde zdanie poddaje obróbce skrawaniem. W ruch idą wiertarki, piły, nożyce i gilotyny. Szlifierkę stosuje niechętnie. Lubi chropowatość języka, rytm i melodię, chwilami śpiewną podwórkową nutę przechodzącą w rykoświstąkanie dziadowskiej ballady. Monolog fryzjerki męskiej Wery, powołanej do życia przez Zytę Rudzką, to...

Czas na podsumowania, podziękowania i dobre myśli o przyszłości (jak ktoś potrafi, ja się staram). Ostatnie dni spędziłem na doczytywaniu i sprawdzaniu, czy z wielkiej sterty książek zgromadzonych koło łóżka wygrzebię jeszcze jakąś, która przyjemnie mnie zaskoczy i wciągnie. Jutro najważniejsze dla mnie podsumowanie - polskiej literatury. Po co podsumowania? Choćby po to, by docenić osoby, które napisały książki wybitne, wciągające i opowiadające coś nowego o świecie, lub w nowy dla nas sposób. Polska literatura nieprzesadnie kombinuje z formą i językiem, ale zdarzają się dzieła w tym...

Była powieść-rzeczka, jest bida-odyseja. “Ten się śmieje, kto ma zęby” Zyty Rudzkiej to powieść wybitna, opowieść o różnych miłościach, przeżywanych i opisywanych tak, jak rzadko się to w polskiej literaturze zdarza. I o prawie do przeżywania cudzej śmierci na własnych warunkach. Poza konwencjami. Ale po kolei. - - - Zęby śnić - choroba w domu. Jeśli krwawienie z dziąseł - zmiana na lepsze nadciąga. Jedynki wypadają - za rogiem czai się choroba. Do zębów sen dołączył dentystę? Pozytywnego rozwiązania nie oczekujmy. Dentysta ząb wyrwał? Utrata majątku gotowa. Wera, fryzjerka...

"Ten się śmieje, kto ma zęby" - premiera książki Zyty Rudzkiej.

- Mógłby pan powiedzieć żonie, że ją pan bardzo kocha. Moja mama bardzo lubi, jak żona jej tak mówi - odpowiada nieprzyjemnemu trenerowi rezolutny jedenastolatek. Akcja książki Zygmunta Miłoszewskiego dzieje się w świecie z fantazji, ale czym skorupka za młodu… Naprawdę cieszę się, że - w dość nienajgorszym stanie - dożyłem czasów, gdy jeden z najpopularniejszych polskich pisarzy głównemu bohaterowi swojej książki dla dzieci daje dwie mamy. Motto pierwszego tomu “Hydropolis” zaczerpnięte jest z Janusza Zajdla - “Tutaj nie ma miejsca na błędy wychowawcze. Każdy błąd może kosztować...

Wychodzę z biblioteki. Zaglądam do wiadomości. - “Unicestwianie” się unicestwiło - donosi moja gazeta. A “autobus wolno stał w korku i niepoprawnym związku frazeologicznym”, jak pisał Ignacy Karpowicz. Droga mija szybko, bo głowę mam zajętą opowiadaniem sobie przygód “Unicestwiania”, które może właśnie dzieją się w mojej patodeweloperce AD 1960. Książka dotarła przed kilkoma dniami, leżała spokojnie i grzecznie. Od powieści, których nie chce mi się czytać, nie wymagam wiele. Byle się w oczy nie rzucały. Niech nie podskakują za bardzo, bo inaczej wylądują w piwnicy. Tam już tylko płacz...

I znowu Grzegorz Piątek pisze książkę, w której niby nam już znanej opowieści daje nowy kierunek. Czyta się "Gdynię obiecaną" z rosnącą ze strony na stronę fascynacją. --- Gdynia miała ucieleśniać ducha nowej epoki, i być “pod kątem narodowościowym miastem wzorcowym”. Może dlatego gdyński Dom Kuracyjny (Kurhaus) Towarzystwo Świętego Andrzeja Boboli wynajmowało na dom publiczny? Bo przecież nasz "narodowy charakter" pełen jest zaskakujących kontrastów. Gdynia - jak pisał jeden z autorów książek poświęconych “polskiemu oknu na świat” - wyrosła “z marzeń bardziej aniżeli z...