Nic tak nie wciąga w opowieść, jak pierwsze zdanie, czy akapit. I niczego tak dobrze nie zapamiętujemy.

„Pisanie w czasach zmierzchu i chaosu nie potrzebuje oryginalnych pierwszych zdań” - pisze odrobinę prowokacyjnie Renata Lis w świetnym, autobiograficznym eseju "Moja ukochana i ja". Ma rację - liczy się opowieść i to, co z niej przejmiemy jako własne. Jednocześnie Lis trochę prowokuje, bo sama przecież tworzy pierwsze zdanie swojej opowieści tak, że bardzo chcemy za jej opowieścią podążać. Pisze Lis: „Teczka jest z brązowej tektury, zawiązywana na tasiemki”. Czyż nie jest to zdanie, które wciąga w opowieść?

Zawsze zazdrościliśmy ptakom. Niektórzy marzyciele chcieli unosić się w przestworzach, by podziwiać lasy, miasta, czy rzeki. Fascynowały ich ptaki łagodnie unoszące się nad horyzontem. I choć dzisiaj może nam się wydawać, że stanowili większość, byli nieliczni.

Większość marzycieli miała naturę drapieżników i wolała podziwiać ptaki nagle nurkujące w przestworzach i atakujące niczego nie spodziewające się ofiary. Orły w herbach nie wzięły się tylko z podziwu dla nakarmionego majestatu.

Sven Lindqvist, nieżyjący już, szwedzki reporter i historyk, autor wstrząsającej książki “Wytępić całe to...

- Ta książka jest - w pewnym zakresie - dla mnie wstrząsem. O "Mojej ukochanej..." Renaty Lis mówię w Drugie Śniadanie Mellera, gdzie mieliśmy fantastyczną rozmowę o czytelnictwie, literaturze i wielu innych sprawach. A mieliśmy, czyli piszący te słowa, Marcin Meller prowadzący, Justyna Suchecka, Grzegorz Kasdepke i Maciej Marcisz.  

Sven Lindqvist, “Już nie żyjesz. Historia bombardowań” w przekładzie Ewy Wojciechowskiej i "Idiomy. Eseje" Elizy Kąckiej to dwie książki, które w Wyborczej online polecam Wam na Majówkę. A co polecają Górna Ogląda i Nogaś na stronie? Uzasadnienia i wybory - kierunek klikania TUTAJ