Nagroda im. Wisławy Szymborskiej - Natalia Malek, "Kord"

Dżdżownice okazują się budzić sporo emocji, gdy są deptane przez babcie, jak w wierszu Ilony Witkowskiej, który rano publikowałem. Zatem znowu wiersz o tych budzących niejednoznaczne uczucia, zwierzątkach.

Wiersz ma mówić o rzeczach dobrych, nieść radość. Wiersz, w którym - jak w życiu - nic dobrego się nie dzieje, a babcia okazuje się złą kobietą, nie ocala. Jeszcze gorzej, gdy wiersz ma tytuł, który jest cytatem i nie pasuje do treści. W "Panu Tadeuszu" w końcu chodziło o Tadeusza a "Romantyczność" była romantyczna. W wierszach poetów i poetek nominowanych do Nagroda im. Wisławy Szymborskiej widzimy skłonność do poetyckich eksperymentów i wycieczek w rejony rzadko przez polską poezję odwiedzane. Witkowska jak i Natalia Malek zaszły w tym spacerze najdalej i mówią językiem poetyckim trudnym i abstrakcyjnym. Bardzo własnym i silnym, ale odczytamy go tylko wtedy, gdy pozwolimy poezji na bycie autonomiczną opowieścią artystyczną, która nie realizuje naszych oczekiwań, a je atakuje i prowokuje do zajęcia stanowiska. Poezją może być wszystko, przyzwyczajeni jesteśmy do tego, że poezją nazywamy niezbyt dlugi utwór posiadający wersy i odrobinę nielinerność w opowieści. Autorzy i autorki poezji w XXI wieku wykraczają poza schematy i szukają dla niej nowych rozwiązań, rolą konkursów i nagród jest wskazywanie najciekawszych z nich. Wszystkie tomy nominowane do Nagrody szukają autonomicznego języka, poza zasadą przyjemności.

Zapakować się w papier śniadaniowy i wysłać, pragnie wyobraźnia podmioty lirycznej z wiersza Natali Malek. Co przez to rozumiemy? Dlaczego facet od kamerek mógłby być tożsamy z Erosem? Sfilmowana, nakręcona namiętność, domowe niecne zamiary, czy uda się na odległość? Ktoś tak miał? W poezji można bardzo dużo ukryć, Malek to się świetnie udaje w tomie zatytułowanym "Kord", którym kończę weekendowy przegląd książek nominowanych do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej.