Dzisiaj z kolegą Słodkowskim piszemy Wam o ślubie Agnieszki Graff i Magdaleny Staroszczyk. Ślubie scenicznym, ale zawsze to coś. --- Graff i Staroszczyk zapewniają: "Był dreszcz". Na cześć młodej pary wiwatowała publiczność, bo wszystko wydarzyło się podczas głośnego spektaklu "Spartakus". - Uznałyśmy, że to jedna z tych trochę szalonych rzeczy, na pograniczu teatru, aktywizmu i życia towarzyskiego, które chcemy zrobić - mówią "Wyborczej" Graff i Staroszczyk. - Magda od lat jest aktywistką, m.in. w kolektywie Czarne Szmaty. Ja w swoim pisaniu też poruszam się na styku aktywizmu...

Anna Goc zadebiutowała jako reporterka książką "Głusza" i okazało się, że na tą opowieść czekaliśmy, choć - niestety - o tym nie wiedzieliśmy. Goc oddaje głos osobom niesłyszącym i niedosłyszącym, stając się też w jakiejś mierze rzeczniczką ich sprawy. "Głusza" zdobyła Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego.

- Nie, nie czuję się ani rzeczniczką, ani ekspertką. Głusi czasem mówią, że jestem ich „sojuszniczką". Lubię to określenie, bo ono pokazuje moje miejsce w tej historii i mój cel, czyli opowiedzenie historii ludzi głuchych z ich perspektywy, bo tej perspektywy bardzo brakowało - mówi mi Anna Goc, laureatka Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego. --- Szot - "Głusza" to efekt Twojej wieloletniej pracy. Kiedy i jak to się zaczęło? Goc - Siedem lat temu do redakcji "Tygodnika Powszechnego", w której pracuję, zgłosiła się kobieta, której siostra jest głucha, ma głuchego męża i słyszącego...

Aušra Kaziliūnaitè w przekładzie Pauliny Ciuckiej dla Państwa po tym jakże bogatym w wydarzenia tygodniu. Wydały Warsztaty Kultury

Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego dla... ANNY GOC! za "Głuszę", Wydawnictwo Dowody Gratulacje!

---

Laureatką 14. edycji Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego została Anna Goc, reporterka i redaktorka związana z "Tygodnikiem Powszechnym". Jej "Głusza" zachwyciła jury nagrody.

Katarzyna Surmiak-Domańska, przewodnicząca jury, mówiła w laudacji, że temat, który poruszyła w swojej książce Goc, "leżał na wyciągnięcie ręki". – Sytuacja ludzi nieposługujących się mową, tej półmilionowej społeczności, jest wyjątkowo trudna – mówiła Surmiak-Domańska. – Czy zastanawiamy się, jak osoba głucha ma...

Gdybym wybierał się na targi książki, to wróciłbym na pewno z tymi trzema tytułami. - Niebo było mlecznobłękitne, niemal białe, jak blask niektórych opali; srebrzyste słońce uśmiechało się do nas zza przejrzystych, różanych oparów załamujących światło - to opis z "Kaprysów i zygzaków" Théophila Gautiera w przekładzie Mateusza Kwaterki. Niesamowita uroda tych esejów z drugiej połowy XIX wieku obezwładnia czytelnika. Podobnie jak uroda samej konstrukcji oraz historii zapisanych przez Ismaila Kadarego w "Kronice w kamieniu". Wspaniały jest dukt zdania u tego słynnego albańskiego pisarza....

Kateryna Babkina w przekładzie Bohdana Zadury dla Państwa. Tom "Nie boli", wyd. Warstwy.

“Noce zarazy” Orhana Pamuka to epickie pożegnanie z postmodernizmem. Książka, która porywa czytelnika dobrze już znanymi zabiegami. Czytadło na długie, letnie godziny spędzane gdzieś na hamaku, czy - w polskich realiach - w pociągu. Czy to powieść wybitna? Zdecydowanie nie. Czy czytałem codziennie i jednak z jakiś powodów nie mogłem odłożyć? Tak. Jeśli ktoś oczekuje, że w swojej jedenastej powieści Pamuk zaskoczy czymś fanów - jest w błędzie. “Noce zarazy” niczym szczególnym nie zaskakują, może poza objętością, ale i do tej nas Pamuk przyzwyczaił. Nie ma tu wymyślania powieści na...

Z racji urodzin (bloga, własnych nie obchodzę) sam sobie wkleję prezent. A prezentem tym niech będzie wiersz jednej z moich ulubionych poetek, Genowefy Jakubowskiej-Fijałkowskiej. "Szymborska" to oczywiście nagroda im. Wisławy Szymborskiej, którą jakiś czas temu G. J-F. dostała. A mnie spotkała ta niezwykła przyjemność pisać "blurba" na nowy tom poezji Jakubowskiej-Fijałkowskiej. Mam nadzieję, że ukaże się niedługo.

“Cztery latka mam, rysuję już sam. Leżę jeszcze na leżaku, a zabawki mam w plecaku…”

Cztery lata temu przywitałem się tu z Państwem innym wierszem. “Czytelnikami” Stanisława Grochowiaka.

Wiersz o “niedojedzonych, niedośpionych i niedokochanych”, którzy "wpadają w stronice jak ćmy" czytam zawsze, gdy zastanawiam się, po co mi to wszystko. A zastanawiam się często. Pytanie “po co”, powinno być tym najważniejszym, nieustannie nam towarzyszącym. Dzięki niemu bez poczucia szczególnej straty można obierać nowe kierunki na życiowej drodze.

Ta strona zmieniała się, podobnie jak zmieniało się moje...