Zamiast życzeń, zamiast mnie. Jolanta Brach-Czaina na Dzień Kobiet. Był rok 1995. "Jeżeli przez feminizm rozumiemy przekonanie, że prawa człowieka powinny być w równym stopniu respektowane w odniesieniu do kobiet i mężczyzn, to w Polsce wszyscy są feministami. Jeśli natomiast feminizmem jest egzekwowanie tego przekonania, to w Polsce feminizmu raczej nie ma. Taki stan świadomości utwierdza też polskie prawo. (...) Problem nierówności szans społecznych, wynikający z różnicy płci, jest niedostrzegany. Nierówność społeczna zdeterminowana płcią nie jest postrzegana jako determinacja,...

"Powiedzmy sobie szczerze, nie jest to taka rodzina, żeby herb na klacie tatuować"

Denis Johnson, "Szczodrość syreny", tłum. Krzysztof Majer, wyd. Karakter.

---

Kupcie, bo zabraknie i przyjdzie głód. Wybitna rzecz. Będzie pisane.

“Wielki gmach sanatorium było widać jak na dłoni prawie z każdego miejsca w Görbersdorfie. Jego mury z czerwonej cegły pięknie lśniły w jesiennym słońcu, a ostre wieżyczki, które udawały gotyk, skojarzyły się odrazu Wojniczowi z igłą gramofony, wydiywającą z płyty nieba ukryte w nim dźwięki. Gdzieś bardzo daleko grzmiało. Ogromny budynek wyglądał dość absurdalnie w tej głębokiej dolinie, wśród niezamożnych domów tutejszych mieszkańców oraz kilku okazałych willi uzdrowiska rozrzuconych na zboczach, wybudowanych jakby na zapas jako części osady, która dopiero tutaj powstanie w przyszłości....

Mariusz Szczygieł "en passant" mówi coś bardzo ważnego w "Fakty muszą zatańczyć". Bardzo lubię ten fragment.

Dzisiaj Dzień Walki z Depresją. I Jadwiga Stańczakowa z "Dziennika we dwoje" dla Państwa zamiast tradycyjnego tu wiersza. Ale fragment poetycki.

Na dobrą noc fragmencik ze "Strefy zgniotu" Elizy Kąckiej dla wszystkich fanów Tkaczyszyna-Dyckiego i - oczywiście - autorki.

Co jakiś czas są tu "wiersze na dobrą noc" ale tym razem fragment książki Mateusza Pakuły, "Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję". Nie żałuję tego, że nie mogłem zasnąć wczoraj czytając. Fantastyczne są tu fragmenty pisane rozpaczą i gniewem. Przypomina mi się pogrzeb babci, okropna msza w niewielkiej kaplicy na cmentarzu i ksiądz mówiący coś ("pierd**** coś" - tak raczej myślałem) o "naszej siostrze Marii". Jaka k**** twoja siostra, ty *****, który musisz zerkać do kartki, by przypomnieć sobie jej imię - pytałem siebie w duchu. I ten nerw, bez cenzury, bezradność...

"Ludzie znajdują sobie kieszonkowe szczęścia, których być nie powinno, a jednak czasem się trafiają" - stwierdza główna bohaterka "Komodo" Davida Vanna (przekład Dobromiła Jankowska) i zamierzam trzymać się tego zdania w nadchodzącym roku. "Kieszonkowe szczęścia" - ładne to. A książka naprawdę wciągająca i mądra.

Bez tej książki można żyć

mieć regały puste jak mieszek,

malutką latte na owsianym pić

z dala od Uzdańskiego śmichów

na własną zgubę nie czytać nic

w patodeweloperce kryjówkę se wić

o blasku erroru 404 mówić "dnieje",

o blasku słońca nic nie mówić.

Jakiej książki brakło im...?

---

Już chyba wiecie jakiej. Grzegorz Uzdański i jego "Nowe wiersze sławnych poetów" już na moim biurku i coś czuję, że zakochacie sie w tej książce.

Kryzys, czy zmierzch książki? - Tym pytaniem 86 lat temu Czesław Lechicki, wtedy niespełna trzydziestoletni historyk, publicysta, przeciwnik Boya-Żeleńskiego zaczynał swój "Przewodnik po beletrystyce". O Mniszkównie pisał, że to "zdolna grafomanka" i poświęcił jej ćwierć strony, choć Wanda Miłaszewska, dziś raczej zapomniana już pisarka katolicka została opisana na prawie dwóch kartach. Dąbrowskiej - całkiem słusznie - "szkodzi rozwlekłość", w nowelach "naturalizm aż niesmaczny", choć Lechicki docenia wybitność Marii z Szumskich. Żeromski zaś "moralności nie uznawał". Młody dość...