Dzisiaj rozmawiam z Kasprem Bajonem, którego "Fuerte", opowieść o "rajskiej" wyspie znalazła się w finale Nagrody Nike. Przypominam, że głosowanie czytelników i czytelniczeķ trwa do niedzieli!

---

Wojciech Szot - Z książki wynika, że bardzo nie lubisz określenia "raj turystyczny".

Kasper Bajon - Kategoria "raju" jest bardzo opresyjna. Po pierwsze, jest biblijna. Po drugie, każdy z nas sobie inaczej ten raj wyobraża, a kapitalizm próbuje go nam zbudować, zasłaniając prawdziwe oblicze miejsc, które odwiedzamy. Na Fuertę pojechaliśmy nie dlatego, że uwielbiam ocean i pustynię, choć to prawda, ale...

Wojciech Szot - Często zdarza się panu czuć, że więzi są iluzoryczne? W tym tomie jest wiersz “Tomasz Pułka, który się trupom nie kłaniał”, który dużo mówi o pańskich relacjach z innymi poetami.

Jacek Podsiadło - Często wydaje mi się, że więzi są pozorne, dlatego ludziom tak łatwo przychodzi je zrywać. Ja zrywam tylko kontakty.

WSZ - Rozumiem, że z Biedrzyckim, Honetem, Wiedemannem i Bursztą?

JP - Tak, chociaż Burszta jest tak namolny, że nie mogę ich do końca zerwać.

WSZ - To prawda, ma taką cechę.

JP - W autoryzacji będę się upierał, żeby ta pana wypowiedź o Burszcie została w wywiadzie.

WSZ -...

[ROZMOWA]

Jeszcze nie do końca opadły emocje, a my już rozmawialiśmy. Dzisiaj w GW znajdziecie moją rozmowę z Jessiką Bruder, laureatką Nagrody Kapuścińskiego, autorką "Nomadland".

---

Wojciech Szot - W wywiadach udzielanych po premierze książki wielokrotnie krytykowałaś politykę Donalda Trumpa. Czy dziś, gdy prezydentem jest Joe Biden, masz w sobie więcej optymizmu?

Jessica Bruder - Tak, zdecydowanie. Ale nie można zapominać, że moja książka traktuje o sytuacji na rynku pracy. To sprawa, którą zaniedbały obie strony sceny politycznej. To, czego świadkami byliśmy w USA za rządów Trumpa,...

Z Barbarą Woźniak rozmawia Wojtek Szot

Spotkanie z finalistkami XII edycji Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego

Scena Główna - Kanapa Literacka

Finalistkami Nagrody za 2020 rok są Jessica Bruder za książkę „Nomadland. W drodze za pracą”, Eliane Brum za książkę „Kolekcjoner porzuconych dusz. Reportaże z Brazylii”, Jelena Kostiuczenko za „Przyszło nam tu żyć. Reportaże z Rosji”, Karolina Sulej za „Rzeczy osobiste. Opowieść o ubraniach w obozach koncentracyjnych i zagłady” oraz Matilda Voss Gustavsson za książkę „Klub. Seksskandal w komitecie noblowskim.”

Z Nogaś na stronie w GW rozmawiamy z finalistkami i finalistami Nagrody Nike. Wczoraj mogliście przeczytać rozmowę Michała z Grzegorzem Piątkiem, dzisiaj zapraszam na opowieść o Śląsku, czyli rozmowę ze Zbigniewem Rokitą.

WOJCIECH SZOT: - Cytujesz w "Kajś" Alojza Ketzlera z Ciska na Śląsku Opolskim: „To nie my przekraczaliśmy granice, ale to granice nas przekraczały". Jakie granice przekroczył Zbigniew Rokita, pisząc książkę?

ZBIGNIEW ROKITA: - Granicę prywatnego i publicznego. Pisząc "Kajś", miałem poczucie odbierania sobie intymności. Fajnie jest mieć miejsce, w którym można się skryć przed...

MIASTO

Agata Listoś-Kostrzewa

Ballada o śpiącym lwie

Prowadzenie Wojtek Szot

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Dzisiaj w onlajnie rozmowa dla której warto było wstać w środku mojej nocy i pojechać do Wałbrzycha.

O tym co czyta młodzież, jak czyta i dlaczego trzeba uczyć krytycznego myślenia rozmawiam z Tomaszem Smejlisem, polonistą z III LO w Wałbrzychu.

---

WSZ - A może przyjdą czasy, że trzeba będzie obowiązkowo czytać na polskim Jana Pawła II? Na razie minister Czarnek wprowadził jego teksty na listę lektur uzupełniających.

TS - Nie wierzę tu w niczyje dobre intencje. Tu nie chodzi o literaturę. To zły pomysł, jeśli weźmiemy pod uwagę, ile mamy tekstów do przeczytania. To nie jest "pokolenie JP2", a...

Dzisiaj jesteśmy z Kacprem Pobłockim w drukowanej "Gazecie Wyborczej".

Ciekawie łączy się opowieść w wywiadzie z aktualnymi wydarzeniami, ale to sobie Państwo sami dopowiedzą.

---

Dedykujesz „Chamstwo" kobietom ze swojej rodziny. Czego od nich się dowiedziałeś?

– Dzięki babci od strony ojca poznałem historię rodziny Pobłockich, kaszubskiej szlachty. Mimo że szlachty formalnie w PRL-u nie było, mój dziadek traktował swoją żonę jak służącą. Gdy w latach 80. przyjeżdżałem do nich na wakacje, babcia po podaniu do stołu siadała na taborecie przy zlewie. I czekała, nie jadła z nami. Gdy nakładała mu...