[RECENZJA] Wojciech Bonowicz, "Historie na każdą godzinę"

Kilkadziesiąt bardzo krótkich opowiadań Wojciecha Bonowicza przynosi czytelnikom ukojenie i w jakiś niezwykły sposób czyści mózg.

“Historie na każdą godzinę” są niezwykle plastyczne i uruchamiają dobrze nam znane obrazki, jednocześnie dając szansę na wyjście poza scenkę i zastanowienia się nad jej implikacjami - tak dla jej bohaterów, jak i dla nas samych. Banalność zamienia się tu w coś symbolicznego, a pozorna prostota prowadzi do filozoficznych zagadnień.

Możemy spróbować wyobrazić sobie jak to jest być małym ptaszkiem, który nic a nic nie boi się nosorożca, spróbować popatrzeć na świat oczami kota zamkniętego w transporterze, czy uśmiechnąć się do siebie na myśl o kobiecie dokarmiającej gołębie. Choć ten ostatni widok nie zawsze budzi ciepłe uczucia, to u Bonowicza zamienia się w zabawną przypowiastkę. Sporo tu przyglądania się przyrodzie i zwierzakom, sporo czułości, która co prawda nie jest moją ulubioną kategorią, ale w tym wydaniu ją kupuję.

Książka na wakacyjny reset i restart, do kilkukrotnego czytania. Ilustracje Sylwii Krachulec z pewnością zachęcają do sięgnięcia po “Historie…”, choć nie czyni tego cena. Pięć dych to jednak trochę wygórowana cena. Książka Bonowicza to urocze cacuszko, ale ekonomia bywa ostatnio nieprzychylna takim ekscesom.