Zmęczyłem “Mój rok relaksu i odpoczynku” Ottessy Moshfegh i dobrnąłem do zakończenia mocno nieusatysfakcjonowany. Opowieść o pogrążonej w depresji młodej Amerykance, która podjęła się próby przespania życia ma świetne literacko momenty, dzieje się tu sporo na poziomie języka (tłum. Łukasz Buchalski), jest komizm, który w zderzeniu z samotnością i smutkiem głównej bohaterki daje odpowiednie efekty w mózgu czytelnika, ale zdaje się być książka Moshfegh udanym powtórzeniem tego, co w literaturze od dawna już obecne - ironicznych opowieści o depresji, braniu psychotropów i poczuciu osamotnienia...

W drodze do Essen. Zgodnie z polityką eko Magazynu Pismo jadę pociągiem (tylko 11h, można poczytać), a to lektury na najbliższe godziny. Zaświadczenie do głosowania przechowuje w "Moim roku relaksu i odpoczynku", bo liczę że kiedyś taki rok nastąpi. #zdaniemszota #olgatokarczuk #ślademnoblistki #otessamoshfegh #łukaszbuchalski #nobelliteratureprize2019 #literackinobel2019 #bookstagram #wydawnictwopauza

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Paź 11, 2019 o 11:40 PDT