Krystyna Dąbrowska, "Ścieżki dźwiękowe"

Trzydzieści jeden wierszy i wszystkie na równym, wysokim poziomie? Trzydzieści jeden poetyckich opowieści o świecie, w którym podmiota liryczna drąży, szuka, odsłania nieoczywistości, w który jest miejsce na zaskoczenie, sytuacją, językiem, chwilą. Jest tu sporo nostalgicznych wspomnień, szkolnych lat, przeszłych wycieczek, zakończonych (choć może nie?) związków. 

To tom, który pokazuje, że są w polskiej poezji wciąż takie głosy, które nie uciekając się do eksperymentów formalnych, w łatwo komunikatywnej formie potrafią opowiedzieć coś, co tylko poezją jesteśmy w stanie przekazać - zdziwienie, zaskoczenie, ten moment, gdy w prozie wszystko byłoby zbyt oczywiste, a w poezji budzi nasze emocje. 

Dąbrowską interesuje język, którym mówimy, jego paradoksy rodzące czasem komizm, a niekiedy przejmujący smutek. Język to też zwiastun katastrofy i tragedii, zwłaszcza ten wyjątkowy, w którym Bóg ponoć stworzył niebo i ziemię. U Dąbrowskiej wybrzmiewają ciche echa wielkiej historii, która wciąż daje się odnaleźć w świecie zwykłych czynności. Jak w wierszu “Głos babci”, która choć już niewidząca i niewiele słysząca, to widziała i słyszała głosem. “Nie odróżniała dnia od nocy / W jej głosie było światło”. Głos ten jest “pełen ciszy / o bólu, lęku, rozchwierutanych stołkach”, a podmiotę liryczną “korci”, bo przełamać jego milczenie. Ale rzeczywistość znów jest przeciwko nam - “kiedy pod koniec życia / sama zaczęła mówić, / to ja milczałam w odpowiedzi”. 

“Ścieżki dźwiękowe”, które znajdziecie w tomie wierszy Krystyny Dąbrowskiej są czułe. Liryczne, trochę impresjonistyczne, a jednocześnie z precyzją rejestrujące wszystko co wypowiedziane. A ponieważ mamy do czynienia z poezją, to też i to, co niewypowiedziane. Tradycja tych wierszy jest długa i ma Dąbrowska w Polsce wiele znanych poprzedniczek, ale to dobrze być twórczą kontynuatorką niż epigonką. Jeśli czytacie poezję, to myślę, że jest to tegoroczna poetycka lektura obowiązkowa.