Maria Ana Peixe Dias, Inês Teixeira do Rosário. "Na dworze"

Gdy byłem dzieckiem miałem różne hobby, niektóre tymczasowe (zabawa z kijem, którego traktowałem jak pieska, przywiązując m.in. do słupków i wyprowadzając go na spacer), a niektóre trwające dłużej. Do tych drugich muszę zaliczyć absolutną fascynację geografią i biologią. To drugie szybko mi przeszło, bo trafiłem na nauczycielkę o mocno niesympatycznym stylu bycia ale pozostała geografia - od klasycznego “palcem po mapie”, po lektury wszystkiego co się dało - leksykonów, encyklopedii czy książek przygodowych. 

Mogę tylko żałować, że “Na dworze. Przewodnik dla odkrywców przyrody” (tłum. Tomasz Pindel) nie było jedną z moich dziecięcych lektur, na szczęście wasze dzieci mogą utonąć w tej pięknie wydanej książce i zobaczyć, że niewiele trzeba, by spotkać zwierzęta, a przyroda otacza nas wszędzie, choćbyśmy mieszkali na najbardziej zabetonowanym blokowisku. Książkę napisali portugalskie autorki (Maria Ana Peixe Dias i Inês Teixeira do Rosário), ale wydawnictwo włożyło sporo pracy w to, by tytuł “spolszczyć” także w treści (Mikołaj Golachowski i Beata Bednarczuk są za to odpowiedzialni), dzięki czemu nie będzie to lektura egzotyczna, bo jednak warto uczyć o naszej przyrodzie, choćbyśmy żyli w przekonaniu, że za te trzydzieści lat to u nas już palmy i małpki będa. 

Czego tu nie ma! Wszystko, co chcecie wiedzieć o kameleonach, ile kwiatów ma rumianek, czym zajmuje się herpetolog, dlaczego jaskółki są tylko wiosną i latem, czy jak zrobić rzeźbę w stylu “land artu”.Setki pytań i odpowiedzi, które kierują do kolejnych zagadek i zachęcają do samodzielnego eksplorowania przestrzeni. I tu mam niewielki zarzut do przewodnika - właściwie nie mówi się w nim nic o dorosłych. Rozumiem traktowanie dziecka poważnie i fakt, że książka jest skierowana do młodych czytelników i czytelniczek, ale autorzy wyabstrahowali treść z obecności dorosłych - rodziców, opiekunów. Dziecko ma samo pojechać na wieś, samo się spakować, samo szukać śladów w lesie. To przecież abstrakcja, w świecie, gdzie dzieciaki są dowożone do szkół, a na ich samodzielność patrzy się dość sceptycznie, warto by uwzględnić fakt współpracy dzieci z dorosłymi. Rozdział “jak wyprowadzić rodzica na spacer” by się bardzo tej książce przydał, jak i wspólne zadania. Bo tak mamy świetne kompendium, ale niezbyt integrujący przewodnik. Plus za przekaz feministyczny - na większości rysunków są przedstawieni chłopiec i dziewczynka, która nie jest dodatkiem ornamentalnym. 

Mogę sobie przygotować taki tekst i wklejać do każdej książki wydanej przez Dwie Siostry - “jakie to piękne!” Doskonale wydane, chociaż można się zastanowić, czy książki, które dzieci mają nosić po bagnach i lasach powinny być tak eleganckie, ale jako przedmiot znowu dostajemy rzecz najwyższej próby.