[WIELKI TOP]

Kilka dni temu Wojciech Tochman na Insta upomniał się o miejsce na listach rocznych dla książki Izy Klementowskiej, “Skóra”, pisząc: “Niestety nasi krytycy lansiarze w swoich podsumowaniach roku jej nie zauważają. Bo czytają stadnie i stadnie oceniają, stadnie uwikłani w towarzyskie i inne sprawy. A czasem nie czytają, tylko udają, że przeczytali”.

Ponieważ nie lubię stawiania tego rodzaju zarzutów bez konkretów, to postanowiłem zrobić Tochmanowi fact-checking.

Pod uwagę wziąłem 11 dotychczas opublikowanych “lanserskich” zestawień: tygodnika “Polityka”, miesięczników “Książki. Magazyn do czytania”, “Vogue” i blogerów-dziennikarzy: Pawła Cybulskiego (Przy muzyce o książkach), Jarosława Czechowicza (Krytycznym Okiem), Olgi Kowalskiej (Wielki Buk), Pauliny Małochleb (Książki na Ostro), Michała Nogasia (Nogaś na stronie), Justyny Sucheckiej i Natalii Szostak (Krótka Przerwa), Olgi Wróbel (Kurzojady) i własne. Efekt?

Na 11 listach znalazło się 90 książek, wydanych przez 39 wydawnictw. Najczęściej wymieniane książki to:

6 wzmianek:

DOMINIKA SŁOWIK, "Zimowla"
JOANNA GIERAK-ONOSZKO, "27 śmierci Toby'ego Obeda"

5 wzmianek:

DIDIER ERIBON, "Powrót do Reims", przeł. Maryna Ochab

4 wzmianki:

MARIA REIMANN, "Nie przywitam się z państwem na ulicy"
MIKOŁAJ ŁOZIŃSKI, "Stramer"
WOJCIECH NOWICKI, "Cieśniny"
SIGRID NUNEZ, "Przyjaciel", przeł. Dobromiła Jankowska,
EDOUARD LOUIS, "Koniec z Eddym", przeł. Joanna Polachowska
SERHIJ ŻADAN, “Internat”, tłum. Michał Petryk

O modach można trochę powiedzieć patrząc na listę wydawnictw, które wprowadziły najwięcej książek na wspomniane tu listy - 9 tytułów Czarnego, 7 Karakteru, 6 W.A.B. i po cztery Dowodów na Istnienie, Pauzy, Prószyńskiego i Świata Książki.

Jeśli czytanie dobrych książek to zachowanie stadne, to chyba dobrze. 70 książek pojawiło się tylko na jednej z list, zatem zarzuty Tochmana są wyjątkowo źle sprofilowane.

A, że niektóre dobre książki “przepadają”? Zarzuty równie dobrze można czynić wydawnictwom, ale też zbiegowi okoliczności itd.

Łatwo rzucać oskarżenia, trudniej sprawdzić fakty. A reporter mógłby jednak od tego zacząć.