Przemysław Witkowski, "Taniec i akwizycja"

Przemysław Witkowski jest poetą najwyraźniej nielubiącym wierszy złożonych z więcej niż sześciu-siedmiu wersów. Tym chyba można tłumaczyć fakt, że w tomie “Taniec i akwizycja” znajdziecie kilkadziesiąt krótkich, precyzyjnych utworów poetyckich, które rzadko bronią się pojedynczo, ale jako tom dają do myślenia. Ja na przykład po lekturze wierszy Witkowskiego pomyślałem “jakie to wszystko jest smutne”, co nie jest myślą epokową ale dość przytomną reakcją na wiersze, w których współczesność pokazana jest jako ciągłą walka pomiędzy postawą proaktywną a wycofaniem i rozczarowaniem.

W wierszu “Dylematy” Witkowski prowokuje:

“Próbowaliśmy wszystkiego:
katolicyzm, homoseksualizm, marksizm.
Co nam pozostanie, jeśli i i to pęknie?”

Mógłbym to strollować bez większych przeszkód, jednak pytanie “co nam pozostanie, jeśli i to pęknie” ma swój potencjał krytyczny. Czego chcemy? Powrotu do swetrów tureckich (“Swetry”) czy powrotu do czasu, gdy “fasolę do puszek wsypywały czyjeś ręce” (“Pytanie o postęp”). Czy jesteśmy małpami, które tylko trochę oddaliły od siebie pierwotne odruchy?

Gra Witkowski świetnie kryptocytatem, bo jak pisze jest to “poezja, która nie ocala czasów ni ludzi” (“Miłość automatów do innych automatów”), a “najlepsze umysły mojego pokolenia (...) sprzedają ciuchy w hamie” (“Zabijałem mrówki i wszystko co potem to zasłużona kara”), ale nie jest to poezja zbyt widowiskowa, z pozornie prostej konstrukcji wyziera gorycz, do której mi blisko, zatem “Taniec i akwizycja” mimo pewnych wahań ląduje na mentalnej półce “książki ważne”. Na koniec jeszcze jeden wiersz (“O dorastaniu”):

“Dziewczynka, na oko dziesięcioletnia,
biegnie ze swoim pierwszym psem przez ulicę.
wygląda na zadowoloną.

Jak wiele jeszcze nie wie.”

Może banał, a może jednak prawda o nas?

ps. Wydawnictwu Warstwy gratuluję pięknego wydania tego tomu, za skład i projekt graficzny odpowiada grupa Projektor, która najwyraźniej zna się na tym sporcie.