Bez wiersza dziś, bo właśnie znalazłem taką wspaniałą fotografię Zofii Nałkowskiej, autorki hasła "chcemy całego życia", które do dzisiaj nie straciło na znaczeniu. Zatem na dobra noc dzisiaj proponuję popatrzyć w oczy Zofii i znaleźć w nich dumę, otuchę i wsparcie ale też odpowiednio skierowaną pogardę i potępienie. Widziałem dzisiaj ile policyjne państwo musi zaangażować funkcjonariuszy, by nie dało się wykrzyczeć tego, co słuszne. I widzę media, które bardziej interesuje wywiad o przygodach brytyjskiej rodziny królewskiej niż przemoc, która dzieje się kilka przecznic...

Myślałam: domagają się prawa bakchantek, muz, pretensjonalnych mówczyń i dyskutantek.

Ale odsłoniły się przede mną dachy domów i zobaczyłam udręczone twarze nad parą wrzącego garnka i napięte ramiona dźwigające codzienne ciężary, oczy otępiałe ze zmęczenia, głowy opustoszałe z wszelkiej myśli albo wypełnione głupstwem bylejakości.

Zobaczyłam młode matki kołyszące rozkrzyczane niemowlęta w porze przygnębiającego przedświtu, zobaczyłam moje siostry w uciśnieniu i rozpaczy.

Nie te, które piękne i delikatne jak kwiaty ciągną za sobą smugę adoracji, ani te, które obdarzone łutem szczęścia...