[KSIĄŻKA TYGODNIA] Margaret Atwood, "O pisaniu"

Atwood w tym świetnym zbiorze wykładów o literaturze mówi wiele na temat świata, wlasnego pochodzenia, pierwszych krokach w literaturę. Ale mówi też wiele o roli pisarki w zmieniającym się świecie.

---

“Wady związane z byciem kobietą trudniącą się pisaniem - przede wszystkim pisaniem wierszy - dobrze znałam, zanim jeszcze dołączyła do ich grona”. Margaret Atwood, jedna z najbardziej znanych na świecie pisarek w pasjonującej książce “O pisaniu” (tłum. Agnieszka Pokojska) opowiada o losie pisarza (a raczej o losie pisarki), mitach związanych z tworzeniem i pisarskich udrękach. (...)

Atwood jest pisarką szczęśliwą, uznaną i zamożną, co dla twórców i twórczyń jest dość rzadkim przywilejem. Historia literatury zna wiele nieszczęśliwych przykładów twórców oszalałych, biednych, zmarłych w podłych warunkach bytowych. Podobnie jak większość powieści opowiada o ludziach nieszczęśliwych, cierpiących na suchoty albo miłosne niespełnienie, tak historia literatury w przewrotny sposób celebruje tych, którzy do niej zapisali się nie tylko swoim dziełem, ale i smutną historią własnego życia. Jakby chcąc im wynagrodzić lata poniewierki, mit literacki karmi się nieszczęsnymi żywotami czasem chętniej niż tymi spełnionymi.

Fascynują - na co zwraca uwagę Atwood - szczególnie kobiety mające biografie pełne nieszczęść. Christina Rossetti, która “patrzyła na życie przez dziury wyjedzone przez mole w całunie”, Elizabeth Barrett Browning uzależniona od leków i cierpiąca na anoreksję, samobójczynie Charlotte Mew i Sylvia Plath. Dodajmy do tego spisu Marinę Cwietajewą... (...) .

“Wizja mrocznego losu do tego stopnia wrosła w powszechne wyobrażenie o poetkach, że gdy ukazały się dwa moje pierwsze tomiki, pytano mnie - najzupełniej poważnie - nie o to, czy popełnię samobójstwo, tylko kiedy”, pisze żywa wciąż Atwood.

Klik, klik - felieton trochę zamiast recenzji mi wyszedł, a wyciągnąłem więcej smakowitych cytatów.