[GAZETA WYBORCZA] "Dziadek był fanatykiem Polski. A kiedy ona nastała, to się po nim przejechała, jak mogła" - rozmowa z Henrykiem Wańkiem

- Co było cudem w pana życiu?

Henryk Waniek - Cała egzystencja jest cudem. To nie był przymiotnikowy, cudowny cud, jakaś cudowność urojona, ale cud sam w sobie. Życie toczyło mi się od jednego cudu do następnego.

***

- Wędrowanie nie musi być świadome - mówi mi Henryk Waniek, niezwykły malarz i pisarz, którego zbiór esejów "Wędrowiec śląski" właśnie się ukazał.

Waniek: - Zaczyna się z chwilą narodzin, od wrzucenia nas w ten świat. Początkowo jesteśmy raczej noszeni i wożeni, ale przecież kawałek po kawałku, krok po kroku, zaczynamy dreptać gdzieś. Wszystko jest wędrówką. Oczywiście na miarę możliwości każdego z nas. Chętnie jeździłem po świecie, ale i chętniej wracałem. Coś tu zawsze na mnie czekało. Między innymi, Śląsk.

(...)

Waniek - Gdy myślę o swoim życiu, to wydaje mi się, że mogłoby być ono ilustracją synchronizmu. To złożony koncept, który - w skrócie - mówi o tym, że większość z nas żyje ze świadomością, że coś w ich życiu było, albo graniczyło z cudem.

Szot - Co było cudem w pana życiu?

Waniek - Cała egzystencja jest cudem. To nie był przymiotnikowy, cudowny cud, jakaś cudowność urojona, ale cud sam w sobie. Życie toczyło mi się od jednego cudu do następnego. Sporo ich było. Pan wie, że mam skłonność do ezoteryki?

Szot - Co nieco słyszałem…

Waniek - Postrzeganie świata jako zbiorowiska rzeczy fizycznych, ale też metafizycznych jest mi bliskie. Wiem, że w tym jest wiele egzaltacji, niemniej parę spraw w moim życiu, które z pozoru mogą wyglądać na przypadki, muszę uznać za zrządzenie. Małe cuda. Nie umiem ich traktować jak czysto przygodne okoliczności.

Szot - Opowie mi pan o cudzie?

Waniek - Tylko czy ten wywiad to pomieści?

Czy pomieścił? Warto sprawdzić.