Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Napisanie recenzji z jakiejkolwiek książki Umberto Eco wydaje mi się zadaniem karkołomnym. Tu można tylko pisać o swoim doświadczeniu lektury. A przecież większość z nas ma już jakieś wspomnienia z tym niezwykłym humanistą za sobą. To przecież nie tylko “Imię róży”, ale dziesiątki książek od poważnych rozważań o semiotyce, po lżejsze eseje poświęcone sztuce, literaturze czy popkulturze.

Eco z dezynwolturą udowadnia, że można zestawić wszystko ze wszystkim, że snobistyczne podziały gatunkowe, czy podział na dyskurs popularny i egalitarny są błędem myślowym. Niekiedy te tezy są bardzo...

Dobry wieczór z Umberto Eco. Od Supermana przez dalajlamę po Annę Kareninę w trzech akapitach. Podczytuję "Na ramionach olbrzymów" (tłum. Krzysztof Żaboklicki) i najchętniej bym ty wrzucił wam pół książki w zdjęciach.

[BUFOROWANIE] Umberto Eco pięknie o pięknie. "Na ramionach olbrzymów" już chyba w księgarniach, a ja podczytuję wieczornie po dwa eseje i się zachwycam wielkością tego umysłu. Choć chwilami widzę też uproszczenia, gdy np Eco pisze "Nikt nie przeklina syna za serfowanie w internecie". Really? No ale to drobne śmiesznostki przy całym tym pięknie. #zdaniemszota #umbertoeco #naramionacholbrzymów #noirsurblanc

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 17, 2019 o 2:53 PDT

Dobry wieczór panie Umberto. Brakowało mi pana. #zdaniemszota #umbertoeco #naramionacholbrzymów #krzysztofżaboklicki #noirsurblanc

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Wrz 14, 2019 o 9:49 PDT