Jacek Podsiadło wybrał i wstępem opatrzył. Broniewski w wydaniu Podsiadły jest liryczny, mniej słuszno-słuszny i choć ja lubię Broniewskiego-socrealistę-rewolucjonistę, bo taki Broniewski też jest ciekawy, tak ta wizja również mi się podoba. #władysławbroniewski #jacekpodsiadło #piw #państwowyinstytutwydawniczy #wiosnowarszawocóreczko #poezja #tompoezji #jachcęwdychaćwarszawskiepowietrze

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Maj 7, 2018 o 12:07 PDT

Gdy tak sobie dyskutujemy o krytyce literackiej i jej grzecznym ufryzowaniu (takim na pazia), to przychodzi mi na myśl tylko jeden wiersz. Na zdjęciu fragment z książki "Satyra prawdę mówi... 1918-1939" pod redakcją Zbigniewa Mitznera i Leona Pasternaka, wydał Czytelnik w 1963 roku. Tekst poniżej.

Autorzy: Zuzanna Ginczanka, Władysław Broniewski, Marian Hemar, Paweł Hertz, Tadeusz Hollender, Andrzej Nowicki, Antoni Słonimski i Julian Tuwim

Po pierwsze złe wiersze

Po drugie za długie

Po trzecie hańba takiemu poecie

Po czwarte nic nie warte

Po piąte pachną Fołksfrontem

Po szóste puste

Po siódme nudne