- Pragniemy nowej Polski, nie nowego sklepiku - pisał już w 1924 roku Bruno Jasieński we wstępie do wspólnego z Anatolem Sternem tomu, "Ziemia na lewo". Sto lat później też oddam Żabkę za nową Polskę. Celem futurystów było - to dalej Jasieński - abyście czytali wiersz i "rzygnęli przerażeniem, oparzeni gryzącymi językami żywego, eksplodującego słowa". Zapowiedź była oczywiście bardziej buńczuczna, niż realizacja. A jeszcze trzy lata wcześniej w wierszu "Miasto. Syntazja" tak ładnie pisał o deszczu. Fragment dla Państwa.

Pisałem dzisiaj o książce Janusza Górskiego, a tu zapraszam do przyjrzenia się kilku okładkom, które robią - z różnych powodów - wrażenie. 

- projekt okładek serii “lupa obscura” wydawanej przez IBL PAN, proj. Rafał Benedek - minimalistyczny, charakterystyczny i elegancki, a do tego po prostu ładny.

- projekt “Poezji zebranych” Bruna Jasieńskiego wydanych przez słowo/obraz terytoria, proj. Stanisław Salij (czyli Stanisław Rosiek) - udało się w nim połączyć wyrazistość z konceptualizmem, ale bez przegięcia, które cechuje kolejny projekt - “wierszy zebranych” Anatola Sterna (WL 1986) wykonany przez Lecha Przybylskiego. 

Dziś na dobrą noc czytam Bruno Jasieńskiego. Jakże chwilami to aktualny wciąż poeta.

Dzisiaj będzie więcej poezji, bo to taki dzień smutny trochę, choć radosny. W wierszu Broniewskiego „Róża”, który jest dialogiem pomiędzy Chórem a Jękiem wiatru znajdziemy zwrotkę: „Odgarniemy ziemię cmentarną, odnajdziemy ojcowskie kości. Wydało śmiertelne ziarno dostojne zboże wolności”. „Zboże wolności”, które przyniosła nam Pierwsza Kadrowa w tornistrze, jakby chciał w wierszu o tym właśnie tytule, legionista Edward Słoński: „Bóg mękę i krew odważył, Wybrał z nich wszystko najczystsze –  I taką Polska poniosła Pierwsza Kadrowa w tornistrze...” Szybko poezja stała się...