“Błony umysłu” dołączyły w naszej serii do “Szczelin istnienia”. Niewielka to książka, ale pełna namysłu nad rzeczywistością, który pozwala nam spojrzeć na świat z różnych, nieoczywistych perspektyw. Latem 2001 roku Jolanta Brach-Czaina była we Lwowie. Napisała tam esej poświęcony kabaczkowi z nasturcją, daniu o “splątanym kłębie doznań”: 

“Gdy na stole pojawia się kabaczek z nasturcją, inne kolory gasną. Wszystkie oczy na kwiat. Kształt ma wyszukany, ceniony przez malarzy secesji, nonszalancko wywinięte płatki i zwisającą u nasady długą cienką ostrogę kielicha. Ale uwagę przyciąga głównie...

Przed Łukaszenką uciekli z Białorusi na Ukrainę. Dziś z Ukrainy uciekają do Polski przed Putinem. - Trudno to psychicznie wytrzymać. A do tego w Polsce mierzymy się z hejtem, a nawet niszczeniem aut - mówią nam Białorusini.

- Wyprosili Białorusinów z restauracji - słyszę rano w drodze do pracy. To nie pierwsza w ostatnich godzinach sytuacja, w której osoby pochodzące z tego kraju spotkały się z agresją.

Białoruski dyktator Aleksander Łukaszenka pozwala Rosji (oba kraje tworzą związek) atakować Ukrainę z jej terytorium. W mediach społecznościowych krążą opowieści o hejcie, z jakim od początku...

Pamiętam, że moja matka zawsze fatalnie reagowała na zabawki militarne. Nie byłem dzieckiem nadto przekornym, ale jednak plastikowa imitacja kałacha, z której wydostawały się dźwięki była dla mnie bardzo atrakcyjna. Poszliśmy na kompromis i przez kilka dni wymachiwałem na podwórku plastikową szabelką. Biała broń i to jeszcze wpisująca się w romantyczną wizję wojenki, a nie wojny, była bardziej akceptowalna. O tym jak chodziłem wokół familioka z durną zabawką przypomniałem sobie czytając wiersz Kateryny Michalicyny w przekładzie Anety Kamińskiej. (...) prosisz dzieci żeby nie...

Na lewej ręce mam tatuaż. Nie ma w tym nic niezwykłego i nigdy być nie miało. Moje ciało jest moje i zamierzam się ilustrować, nie bacząc na cudze opinie. Ale nie o tym miało być. Miało być o tym, co jest na tym tatuażu. Państwo przyjrzą się zdjęciu. Oto moja lewa ręka. Dokładnie wewnętrzna część przedramienia. Kilka dźwięków na celowo nierównej pięciolinii. Bez klucza wiolinowego, żeby obniżyć stężenie kiczu. Kilka dźwięków prosto z Rosji. Patron mojej lewej ręki do partii komunistycznej wstąpił dopiero w 1960 roku. Wcześniej jako “bezpartyjny bolszewik” w “II Symfonii”, napisanej na...

Wojciech Bonowicz dla tych, których odwiedzają w nocy głosy. I dla tych, których nie.

Dzięki uprzejmości tłumaczki, Anety Kamińskiej czytam wiersze ukraińskich poetek, w których piszą o wojnie. I to jest oczywiście doświadczenie przeciętnie dobranocne, ale pozwolicie Państwo, że się nim podzielę. Oksana Łucyszyna w przekładzie Anety Kamińskiej.