Konwicki jak zawsze w punkt. "Kalendarz i klepsydra" - niby o innych czasach, a jakże bliskie:

Nowy Dycki! Każdy nowy tom Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego to takie moje prywatne święto. Nie mogę się doczekać lektury! #zdaniemszota #eugeniusztkaczyszyndycki #biuroliterackie

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 11, 2020 o 4:14 PST

Księgarz, recenzent i autor. Sitwa czy pokolenie wyżu depresyjnego? Pozdro z @nowaksiegarnia @bax_baginski @wars_i_sawa #michałtabaczyński

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 11, 2020 o 2:51 PST

Nie wierzyłem w to, że kiedyś to napiszę. Otóz tak, mam wrażenie jakby Dorota Kotas "Pustostany" napisała właśnie dla mnie. Poruszająca opowieść.

W Książki. Magazyn do czytania znajdziecie też kilka słów o "Linii" Elise Karlsson, która już niedługo ukaże się nakładem Wydawnictwo Pauza w przekładzie Dominiki Góreckiej. To powieść idealnie skrojona pod kogoś, kto nie lubi nadmiaru metaforyki, zbędnych opisów czy ckliwości. Opowieść o korporacyjnym życiu, ale bez klasycznego użalania się nad mechanizmami systemu. Bardzo polecam, bo się czyta "Linię" sprawnie i nawet kilka scen zostaje pod powiekami na dłużej.

Mafalda! Ponad 300 stron pasków o argentyńskiej dziewczynce, której przygody to opowieść o codziennym absurdzie, który dostrzec może tylko ktoś traktujący świat na serio. Bo Mafalda jest na serio. Przez co niezwykle śmieszna. #zdaniemszota #mafalda #filipłobodziński #naszaksiegarnia #quino

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 9, 2020 o 1:56 PST

Od dzisiaj w kioskach Książki. Magazyn do czytania, a tam dwie moje recenzje. Zacznijmy od Filipa Skrońca i książki, której nie polecam, wręcz odradzam, bo jest to opowieść reporterska narcystyczna i z kolonialnymi obrazkami, których nie cierpię. A tu fragment, który nie wszedł do wydrukowanej recenzji. --- “Nie róbcie mi krzywdy” otwiera cytat z “Jądra ciemności” Josepha Conrada, w którym narrator przygląda się bezimiennemu, czarnemu biedakowi z zawiązanym na szyi "strzępem białej przędzy". Skąd go wziął? Czy to amulet? Narrator podkreśla, że “zdumiewająco to wyglądało na czarnej...

Jakub Urbanik:

"W Lublinie po raz pierwszy w życiu się bałem. Gdy z moją siostrą i jej dziewczyną Marianną szliśmy na miejsce zbiórki, na plac Zamkowy, natknęliśmy się na kiboli. Ktoś złapał Mariannę za łokieć i próbował ją przytrzymać. Uciekliśmy. Policja jeszcze nie bardzo reagowała. Czułem zwierzęcy strach tylko przez to, kim jestem i gdzie jestem. Nigdy przedtem się tak nie czułem. Jestem osobą niezwykle uprzywilejowaną w życiu. Nie spotykam się z homofobią wyrażaną prosto w twarz, co nie znaczy, że nie wiem, że za plecami ludzie rozmawiają o mojej orientacji seksualnej. Jeszcze gdy...

Obiecane zdjęcie z siłowni. Pozdro!

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 7, 2020 o 2:42 PST

Dzieło-arcydzieło.

Czytając „Pamięci pamięci” Marii Stiepanowej (tłum. Agnieszka Sowińska) czułem się rozgrzeszony z mojej zazdrości wobec cudzych historii i zapraszany do wspólnego przeżywania, ale nie takiego ekshibicjonistycznego, nikt tu nie mówi mi „współodczuwaj”, autorka stonowanie sugeruje „wybierz sobie coś z mojej historii”. I wybierałem, przyglądałem się, wyobrażałem sobie przedmioty, fotografie, sytuacje, ludzi. Płynąłem przez pamięć. Rozpływałem się w niej. Bo Stiepanowa stworzyła dzieło, które porywa i obezwładnia literacką doskonałością.

Wiem, że to ma 600 stron, do tego wydane...