Tajfun dobrze wie którędy do Parku Skaryszewskiego, ale do Yellowstone udamy się dopiero za jakiś czas. Póki co pozostaje nam palcem po mapie podróż. Z Mizielińskimi to całkiem przyjemna podróż. #zdaniemszota #piesektajfun #którędydoyellowstone #dwiesiostry #mizielińscy

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Kwi 30, 2020 o 12:34 PDT

Przyznaję, że cały czas próbuję wytłumaczyć Mareckiego z tej książki.

Szukam rozwiązania.

Bo może jest tak, że Marecki poddaje nas testowi?

Napisał książkę, która nie wpisuje się łatwo w żaden z gatunków literackich - ani to autoreportaż, ani esej, ani jakaś dodatkowa odnoga “Duchologii” (choć estetycznie wiele zawdzięczająca książce Drendy). Ograny motyw: “Ja, człowiek z miasta, odkrywam Polskę małych miasteczek” znajduje tu nowe, ale niezbyt nowatorskie opracowanie, a książka w pewnych partiach wydaje się być niekoniecznie udanym dissem Szczerka i Stasiuka?

Może Marecki naigrawa się też z...

Tomasz Różycki z nadchodzącego tomu poezji dla Państwa. Ta perspektywa jest mi bardzo bliska.

Po ciekawych “Snach o Hiroszimie”, w których zaskakująco dobrze udało się Rudniańskiej opowiedzieć historię rodzinnej traumy, której początkiem jest wybuch bomby atomowej w Hiroszimie, autorka kojarzona do tej pory z literaturą dziecięcą zaprezentowała literacką dojrzałość tomem opowiadań “RuRu”. Dziewięć historii i każda warta zapamiętania. W “Suwerennej decyzji” siedmioletnia Itta “zdaje już sobie sprawę z tego, że decyzje, które może podejmować, nie mogą dotyczyć spraw ważnych”. Dziewczynka odkrywa, że posiadanie własnego głosu nie oznacza wcale mocy sprawczej, a jej zagubienie w...

Polska przydrożna czytana w Polsce parkowej. A co u Państwa? #zdaniemszota #polskaprzydrożna #piotrmarecki

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Kwi 27, 2020 o 9:34 PDT

W miejscowości z której pochodzę w ciągu roku aresztowano burmistrza za łapówkarstwo i proboszcza za pedofilię, dlatego nie mogłem sobie odmówić przyjemności i objąłem patronatem książkę Kalli Papadaki "Dendryty", która dzieje się w Camden, amerykańskim mieście, które słynie m.in. z tego, że miało tam miejsce pierwsze masowe morderstwo w Stanach, a trzech burmistrzów skończyło w więzieniu z wyrokami za korupcję. Bardziej na serio to powieść Papadaki jest sagą o greckich imigrantach, którzy w Camden próbują zrealizować swój "amerykański sen". Jak im to idzie? Jak wygląda Ameryka oczami...

Obiecałem co jakiś czas pisać o książkach, które porzuciłem w lekturze. Bo przecież nie można się zmuszać, gdy po pięćdziesięciu stronach człowiek ma ochotę porządkować makarony.

Nie udało mi się przebrnąć przez “Marnego” Andrew Seana Greera (tlumaczenie Dorota Konowrocka-Sawa), która to książka moim zdaniem w tytule się samookreśla.

Główny bohater - bufoniarski pisarz, którego ksiązki przestają się sprzedawać, dostaje zaproszenie na ślub swojego eksa. Co robi każdy z nas, jak się okazuje, że jego eks chce nam się pokazać w swoim aktualnym szczęściu? Przełyka żabę i idzie tam mając nadzieję,...

[Dzień Widoczności Lesbijek]

Takie dzisiaj święto obchodzimy, zatem czas na przedwojenną lesbijką. Mamy 1929 rok i jesteśmy w Żółkwi. A tam...

(fragment nadciągającej książki "Panna doktór Sadowska"):

Dziewiętnastoletnia uczennica seminarium nauczycielskiego Olga Redkówna podczas nieszporów „z zimną krwią podeszła bez najmniejszego szmeru do klęczącej zakonnicy Prudencji Chrostkównej, do której oddała trzy po sobie następujące strzały rewolwerowe”. Morderczyni, która „niejednokrotnie okazywała objawy anormalnej miłości wobec zakonnicy”, broń ukradła ojcu. Podczas wizji lokalnej Redkówna...

Zdobywca puszczy #zdaniemszota #piesektajfun

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Kwi 25, 2020 o 4:58 PDT

Napisałem ostatnio - wspominając nadchodzący przewodnik Szczygła po Pradze - że czeska kuchnia jest czymś, czego nie cierpię i dlatego zawsze w Pradze chodziłem bardziej pijany niż gdziekolwiek. I oto znajduję u Szczygła odpowiedź na wszystkie moje problemy z czeskimi kulinariami! Książkę zamówcie sobie na stronie wydawcy, ja tu prowadzę product placement okropnie nepotyczny i się tego nie wstydzę.