Na pytanie kogo kocham bardziej, mamusię czy tatusia, odpowiadam - Barnesa! Tym razem postanowiłem nie czekać na polskie tłumaczenie. #kurzojady #julianbarnes #theonlystory #jonathancape

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lut 21, 2018 o 4:53 PST

“Zgiełk czasu” Juliana Barnesa (tłum. Dominika Lewandowska-Rodak) jest nietypową biografią Dymitra Szostakowicza, wybitnego rosyjskiego kompozytora, któremu przypadły w życiu dwie role - wroga ludu i radzieckiego bohatera. W obydwu obsadził go stalinowski system, któremu Szostakowicz nie potrafił się przeciwstawić. Pod naporem cenzury i gróźb ze strony władz ten uwielbiany na świecie kompozytor stał się “artystą pokazowym”, który był głosem stalinowskiego systemu. Choć wiele razy myślał o ucieczce czy samobójstwie, nigdy się nie zdecydował na radykalne kroki; umiał też dostosować swoją...

Pamiętacie z dzieciństwa jak zabieraliście książki do łóżka i przytulaliście na dobranoc? "Zgiełk czasu” Juliana Barnesa to jedna z tych książek, do których mógłbym się w nocy przytulać. Nie dość, że od lat kocham muzykę Szostakowicza i wciąż mnie ona zaskakuje, to jeszcze mój ulubiony pisarz. Orgazm wielokrotny! Teraz zatem fragmencik a niedługo recenzja.

“Oczywiście nikt nie umiera dokładnie we właściwej chwili: niektórzy umierają za wcześnie, inni za późno. Niektórym udaje się mniej więcej utrafić w rok, ale potem wybierają zupełnie niewłaściwą datę. Biedny Prokofiew - umrzeć tego samego...

Kiedy wieczorem otwierasz nabytą właśnie w antykwariacie "Papugę Flauberta" i znajdujesz taką dedykację. #kurzojady #julianbarnes #papugaflauberta #flaubertsparrot #czytelnik #serianike #adamszymanowski #jakifajnykurzojaddokolekcki

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) 16 Lis, 2017 o 2:00 PST

Kocham tego pana. Niestety to nie jest jego najlepsza książka. Ale i tak czyta się wspaniale. #kurzojady #julianbarnes #zgiełkczasu #światksiążki #dominikalewandowskarodak #szostakowicz #jestczytane

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) 20 Paź, 2017 o 8:47 PDT

Darzę Barnesa miłością wielką zatem ja już chvę do domu poczytać! #kurzojady #julianbarnes #swiatksiazki #zgiełkczasu

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) 17 Paź, 2017 o 6:18 PDT

To nie jest wpis sponsorowany, ani nawet z umyślnym lokowaniem produktu, to jest wpis zrodzony z miłości do kuchni (gdy nie muszę w niej przebywać) i miłości do ludzi, którzy dostarczają mi pożywienie.

“Przecież ja nie mam kuchni!” powiedziała patrząc się na mnie niewinnie, przekonana, że w to uwierzę. Nie dałem się zbić z tropu, choć wyobraziłem sobie jak zmęczona po wydaniu kolacji na pięćdziesiąt stolików wraca do mieszkania, a tam tylko czajnik elektryczny, jeden garnek, jeden nóż i dwa talerze. Ale nie, jeszcze nie zamieniliśmy się mieszkaniami, nasza znajomość, choć już wieloletnia,...

Przestańcie blanszować jarmuż i nie róbcie dzisiaj malinowej pianki a idźcie do księgarni. Przed wami lektura obowiązkowa.

Pisze Barnes o pewnej wpadce kulinarnej: "Myślę, że możemy sobie tutaj pozwolić na więcej niż śmiech; może nawet na pełen wyższości rechot."

Rechoczmy razem.

Oglądanie filmu, w którym dziesięć minut poświęcono na fekalne żarty z opróżniania przepełnionego zbiornika kamperowej toalety to specyficzna przyjemność wynikająca ze wspólnej jazdy autokarem na trasie Alpy-Warszawa. Coś za coś, w życiu nie można mieć wszystkiego i tak dalej, przypominają się człowiekowi powiedzonka mające pomóc zaklinać rzeczywistość. By nie przeklinać za głośno. Na szczęście zawsze podróżują ze mną książki, a od kiedy istnieją czytniki, można w podróż zabrać niedużą biblioteczkę bez wynajmowania dodatkowej przyczepki. Do sterty t-shirtów, bielizn, kurtek, skarpetek...

Jest czymś zachwycającym, że dobrze ustosunkowany paryżanin mógł, w ciągu zaledwie piętnastu lat, obejrzeć "Panny z Awinionu", na którym to obrazie nie wyschła jeszcze farba, udać się na premierę "Święta wiosny" i kupić pierwsze wydanie "Ulissesa", i wszystko to bez potrzeby korzystania z metra, a co dopiero parowca.