Paulina Małochleb na blogu Książki na ostro napisała krótki acz bardzo treściwy tekst o festiwalach literackich i choć mam wrażenie, że autorka odrobinę zapomniała, że festiwale mimo wszystko fundują (w różnym stopniu, ale jednak) wydawcy, zatem promocyjny aspekt spotkań i prezentacji musi być zachowany, to dla mnie najciekawszy punkt brzmi:

“(...) zupełnie zapomnieliśmy o krytycyzmie i spotkania autorskie zamieniły się w spotkania promocyjne – prowadzący nie zadają pytań trudnych, nie można wskazywać błędów i niekonsekwencji autorowi.”

Byłem w Krakowie na takim spotkaniu podczas Targów...

Uwielbiam takie książki. Nieistniejące wyspy, fikcyjne królestwa, zatopione miasta. Mogę się tym karmić godzinami. #atlaslądówniebyłych #kurzojady #rebis #wydawnictworebis #edwardbrookehitching #nałogoweczytanie

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) 2 Lis, 2017 o 11:05 PDT

Czekam... ale nie na film, na śnieg. #kurzojady #chcelepicbalwana #jonesbo #pierwszyśnieg #wydawnictwodolnośląskie

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) 2 Lis, 2017 o 9:19 PDT

Gdy tak sobie dyskutujemy o krytyce literackiej i jej grzecznym ufryzowaniu (takim na pazia), to przychodzi mi na myśl tylko jeden wiersz. Na zdjęciu fragment z książki "Satyra prawdę mówi... 1918-1939" pod redakcją Zbigniewa Mitznera i Leona Pasternaka, wydał Czytelnik w 1963 roku. Tekst poniżej.

Autorzy: Zuzanna Ginczanka, Władysław Broniewski, Marian Hemar, Paweł Hertz, Tadeusz Hollender, Andrzej Nowicki, Antoni Słonimski i Julian Tuwim

Po pierwsze złe wiersze

Po drugie za długie

Po trzecie hańba takiemu poecie

Po czwarte nic nie warte

Po piąte pachną Fołksfrontem

Po szóste puste

Po siódme nudne