Czy mieszkańcy Oświęcimia czytali już "Oświęcim"? Sprawdzimy. Z autorem jako tarczą (lub celem). #zdaniemszota #michałnogaś #marcinkącki #zimnykraj #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Maj 28, 2020 o 12:40 PDT

Bardzo dobry reportaż wobec którego mam jednak mieszane odczucia. “Strupa” należy docenić za ogrom materiału, który zebrała i opracowała literacko Katarzyna Kobylarczyk. To imponująca praca - setki godzin rozmów, wizyt, wycieczek, lektur o hiszpańskiej wojnie domowej i jej dziedzictwie po czasy współczesne. Moje watpliwości budzi jednak literacka konstrukcja tego dzieła.

Historia ekshumacji ofiar wojennych i okołowojennych działań w Hiszpanii to niesamowita opowieść o ludziach i pamięci, o trwaniu w żałobie, ale też o konstruowaniu świętych, potrzebie zbudowania pomnika, choćby absurdalnego,...

Reportaże Kąckiego budzą oczywiste kontrowersje z tej przyczyny, że autor ten upodobał sobie przyglądanie się miastom i ich mieszkańcom w sposób, który może nie wszystkim, zwłaszcza mieszkańcom odpowiadać - szuka historii niewygodnych, pokazujących ciemną stronę miasta, niekiedy pewnie są to wybory przejaskrawione, ale zawsze wiele wnoszące do dyskusji o źródłach polskiego zła. Tak było z Białymstokiem i Poznaniem, nie inaczej jest z Oświęcimiem. Wydaje się pozornie bardzo banalne. Pojechać do miasta kojarzonego tylko przez pryzmat obozu koncentracyjnego i pytać ludzi “Jak się tu żyje?”....

Jedziemy na wycieczkę, bierzemy pieska niekoniecznie w teczke i książkę o ekshumacjach zwłok i ofiarach wojny domowej w Hiszpanii. Życie. #zdaniemszota #katarzynakobylarczyk #piesektajfun #czarne

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Maj 16, 2020 o 2:51 PDT

Jak wygląda wojna w 2020 roku? I do tego taka wojna, która toczy się ledwie kilkaset kilometrów od nas? Czy to starcie wrażych potęg, czy chlanie w ziemiankach? Okazja do bohaterskiej i patriotycznej postawy, a może szansa na zarobienie całkiem słusznych pieniędzy i przeleżenie w szpitalu największej zawieruchy? Coś absurdalnego, a może całkiem na serio? Artem Czech pokazuje, że wojna jest tym wszystkim, a każdy jej obraz jest tym właściwym. Bo wojna jest opowieścią, od tego jak ją skonstruuje pisarz będzie zależało to, jak będziemy ją widzieć. “Punkt zerowy” jest autoreporterską, mocno...

Dużo tych opowieści. Bo i osadzonych dużo, tematów nie brakuje - więzienne życie, grypsera, jedzenie, praca, książki, dzieci, rodziny, plany na "po", jeśli jakieś "po" będzie. Nina Olszewska zgromadziła w swojej książce olbrzymi materiał i nie jest to lekka lektura, ale umożliwiająca poznanie świata, do którego nikt z nas nie chce trafić. Doceniam poświęcenie Autorki, która spędziła setki godzin na rozmowach z więźniami i więźniarkami, podziwiam to, co musiała przejść żeby się do nich dostać, zdobyć ich zaufanie (choć niekiedy zdarzają się jej przypadki "osadzonych showmanów" chętnie...

Są w tej książce fascynujące i mocne historie, które dobrze żeby poznała cała Polska - o pogromie na Cyganach na początku lat 80, o życiu na terenie obozu, o Muzeum Auschwitz i dyrektorze, który nie ma kontaktu z miastem, ale jest też kilka momentów, w których się z Kąckim mijam i jest to głównie jego dowcip, a raczej coś co Kącki za dowcip uznaje. Nawet ironia Kąckiego dla mnie jest trudna do kupienia. Ale pozostawiając fakt, że Kącki pozostanie zawsze Kąckim, to "Czarna zima" z pewnością jest reportażem, który was zmrozi latem. Premiera pod koniec maja, a ja mimo pewnych zastrzeżeń...

Marcin Kącki pisze o Oświęcimiu w "Czarnej zimie" i jest to pisanie bez ogródek. Tu fragment opowieści o człowieku, który zbiera poobozowe resztki - deski, klamki, a czasem inne artefakty. Mocne.

Był Białystok, był Poznań, czas na Oświęcim. Marcin Kącki postanowił sprawdzić jak się żyje w Oświęcimiu, czy w tym "mieście naznaczonym przez zło" naprawdę niczym w soczewce skupiają się "nadzieje i lęki Polaków"? Będzie czytane. #zdaniemszota #marcinkącki #znak #oświęcim #czarnazima

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Kwi 23, 2020 o 5:13 PDT