Do jej celi przyszło pięciu mężczyzn w towarzystwie trzech zakonnic. – Za co ty tu siedzisz? – ktoś zapytał. – Bo ja jestem grzesznica, popełniłam grzech nieczystości, ale ony to są anioły, one to są czyste no, no, ho ho! Wiem ja wszystko, one mówią, że ja wariatka – powiedziała naga i brudna Barbara Ubryk, ponadpięćdziesięcioletnia zakonnica, o której istnieniu ponoć nikt poza siostrami klauzurowymi nie wiedział. Tego, że o Barbarze wiedziało całkiem sporo osób i przez lata nikt nie zdecydował się zakończyć jej gehenny, śledczy dowiedzą się dopiero w najbliższych dniach. Teraz trzeba ją...

Gang słodziaków pozdrawia! W drugim w tym roku odcinku podcastu Zdaniem Szota rozmawiać będę z Sylwią Chutnik i Grzegorzem Piątkiem. #zdaniemszota #sylwiachutnik #grzegorzpiątek #podcast #zakochajsiewwarszawie

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 24, 2020 o 4:02 PST

Oczywistym jest, że lektura “Drzazgi” Mirosława Tryczyka jest trudna, bo opowieść o tym jak Polacy mordowali Żydów w czasie II wojny światowej nie może być łatwa i przyjemna, ale mimo wagi tematu i emocjonalnego do niego stosunku, warto się książce przyjrzeć na chłodno. A chłodu wobec tej opowieści we mnie sporo.

Tryczyk, który jak sam opowiada, jest wnukiem człowieka, który podobnie jak jego sąsiedzi brał udział w mordowaniu Żydów, szuka podobnych sobie - ludzi żyjących z ciężarem bycia potomkami morderców. Gdyby tylko na tej współczesnej opowieści skupił się autor, to byłoby to ciekawe...

Tytaniczna i obsesyjna praca Tryczyka wciąga i przeraża, nie daje dobrze spać. Zastanawiam się jednak czy jesteśmy w stanie trafic z takimi książkami poza bańkę czytelniczą, która jest przygotowana na lekturę takich książek. I w tym kontekście myślę o powieściach, które ostatnio tak mocno są krytykowane, czyli holo-kiczu, bo niezależnie od wartości literackich to właśnie te wszystkie "bibliotekarki z Auschwitz" mogą wyjść poza bańkę i coś zrobić ze świadomością Polaków i Polek. Nie deprecjonuję Tryczyka, bo to ważna książka, ale ostatnio dużo myślę o tym, czy takie reportaże jak ten czy...

"Mrówczy trud Grzegorza Piątka zaowocował książką, która wciąga mimo, że lawiruje pomiędzy reportażem a monografią o historii planowania przestrzennego w Warszawie i krytyczną opowieścią o roli architektury w tworzeniu nowego, socjalistycznego społeczeństwa".

Tym razem zapraszam do empikowego serwisu Pasje, gdzie zachęcam byście sięgnęli po książkę Grzegorza Piątka o odbudowie Warszawy, ze szczególnym uwzględnieniem Biura Odbudowy Stolicy. Nie mogło być inaczej, bo przecież jeden z salonów Empiku mieści się w budynku z napisem "Cały naród buduje swoją stolicę".

To jest naprawdę wartościowa...

Taki mam warszawski zestaw na powoli (zbyt powoli) nadciągający weekend. Każda epoka ma w stolicy swoich kronikarzy. #zdaniemszota #tadeuszkonwicki #znak #grzegorzpiątek #wab

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 13, 2020 o 6:53 PST

Zbiór reportaży Beaty Kowalik jest wyjątkowo nierówny - między ciekawymi i mocnymi tekstami o meksykańskiej kulturze macho plącze się wiele reportaży czy artykułów, których obecność w książce jest przeciętnie uzasadniona, a autorka przez długi czas opowiada nam właściwie to samo, tylko na innych, niewiele się od siebie różniących przykładach. Ale nie o tym chcę dzisiaj wam opowiedzieć, bo historia, którą Kowalik przedstawia nie jest szczególnie zaskakująca i znamy ją z prasy, reportaży, warto przyjrzeć się zatem innej kwestii, a mianowicie naiwnemu podejściu autorki do...

@grzegorzpiatek wymiata! I jakie to ładne wyszło! A w środku dużo-dużo dobra! #zdaniemszota #grzegorzpiątek #wab #cryingatthebibliotheque

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 12, 2020 o 10:29 PST

Od dzisiaj w kioskach Książki. Magazyn do czytania, a tam dwie moje recenzje. Zacznijmy od Filipa Skrońca i książki, której nie polecam, wręcz odradzam, bo jest to opowieść reporterska narcystyczna i z kolonialnymi obrazkami, których nie cierpię. A tu fragment, który nie wszedł do wydrukowanej recenzji. --- “Nie róbcie mi krzywdy” otwiera cytat z “Jądra ciemności” Josepha Conrada, w którym narrator przygląda się bezimiennemu, czarnemu biedakowi z zawiązanym na szyi "strzępem białej przędzy". Skąd go wziął? Czy to amulet? Narrator podkreśla, że “zdumiewająco to wyglądało na czarnej...

W dwudziestym pierwszym odcinku moich podcastów rozmawiam z Jackiem Hołubem o dzieciach, które bywają "niegrzeczne".

"Niegrzeczne. Historie dzieci z ADHD, autyzmem i zespołem Aspergera" to zbiór wywiadów z rodzicami, ale też nauczycielami/nauczycielkami, specjalistami i specjalistkami zajmującymi się ochroną zdrowia. Polecam nas posłuchać.

Podcasty Zdaniem Szota znajdziecie również w:

- Apple Podcasts

- Spotify

- Google Podcasts