Miałem iść spać, ale czytam "Smutek ryb" Hanny Krall wydany przez Dowody na Istnienie i muszę się z wami tym dobrem podzielić. Krall rozmawia z historykiem sztuki, Juliuszem Chrościckim o emblematyce i... Krall - A to? "Stoisko rzeźnika z ucieczką do Egiptu" Pietera Aertsena... O rety, ile mięsa! Ilu tu kartek by trzeba na wykupienie tego! Chrościcki - Kartki to również emblem. Patrzy się na kartkę, a widzi mięso. /kurtyna/

Czytam "Mężczyznę..." drugi raz - po wersji angielskiej sprawdzam co wymyślono w polskiej wersji językowej (tłum. Iwona Chlewińska) - ale myślę teraz o czymś innym niż przekład językowy. Barnes, jak wiadomo, jest frankofilem - poświęcił Francji całe książki rozpisując się choćby o francuskiej cuisine i oczywiście Flaubercie. W "Mężczyźnie..." pisze np. o zachowaniu generała de Gaulle'a, które było: "krzykliwe i irytujące (po francusku "zdeterminowane i patriotyczne")" oraz "uparte i mściwe ("wynikające z zasad i godne męża stanu")". Gdyby tak dorwać takiego co by tak napisał o...

Cytat na wieczór, bo ja się niezbyt ekscytuję amerykańskimi wyborami, ale rozumiem podniosłość momentu - zwłaszcza mam tu na myśli prezydentkę-elektkę. Państwo świętują?

Mariusz Szczygieł udowadnia, że połączenie Hanna Krall i ryby ma sens. Już za niecały miesiąc przed nami "Smutek ryb", czyli wywiady Hanny Krall z "Wiadomości Wędkarskich". Wśród rozmówców reporterki m.in. Putrament, Szacki i Hanna Kirchner. A czyta się - już mogę zdradzić - fantastycznie. Książkę wydaje mój wydawca Dowody na Istnienie więc istnieje podejrzenie nieobiektywności mojej, ale sami sobie recenzujcie Krall. No proszę, czekam.

Oj będzieta czytać co wam Szymiczkowa zgotowała w "Złotym rogu". Kolejny tom przygód Szczupaczyńskiej przynosi znane z poprzednich tomów gry ze współczesnością ale i koronkową robotę jaką jest połączenie "Wesela" z kryminalną intrygą. Jak Zofia powstrzymała w pojedynkę drugą rabację galicyjską? Ja już wiem. Premiera książki 12 listopada. Rychło w czas.  

Na wywiad jak na wojnę. Szczepan Twardoch o krytyce literackiej pisał niezbyt przychylnie, choć "niezbyt przychylnie" to eufemizm zdecydowanie zbyt delikatny. Ciekawsze w tym tekście ("Krytycy" z "Jak nie zostałem poetą") jest przeświadczenie autora, że krytycy "skubią te swoje recenzyjki na tych uniwersyteckich pensjach". Cóż... Nie wiem skąd Twardoch wziąl przekonanie, że krytycy chcą niszczyć pisarzy, ale zamierzam się dowiedzieć. Choć bardziej interesuje mnie urodzony w 1891 roku Alois Pokora i to czy Twardoch wie, że napisał najsmutniejszą z możliwych powieści...

Wioletta Grzegorzewska przepisuje podręczniki, książki historyczne i inne źródła nie potrafiąc przejść do własnej opowieści. "Dodatkowa dusza" to powieść hiperrealistyczna, w której wszystko musi być wyjaśnione, dookreślone Szkoda, że atrakcyjna literacko koncepcja tytułowej "dodatkowej duszy" nie zostaje wykorzystana dostatecznie, a autorka nie potrafi w ten dawny świat tchnąć ducha inaczej niż tylko ultraszczegółowym, męczacym opisem. Może i wiernym faktom, ale literacko niepociągającym Będę za kilka dni pisał o tej książce obszerniej, ale jestem szczerze zasmucony, bo Grzegorzewska...

Nie ma dziś wiersza na dobranoc, jest Zyta Rudzka z "Tkanek miękkich". Jakbym mógł to bym wam całą książkę tu w odcinkach wkleił.

W "Tkankach miękkich" Zyta Rudzka ponownie udowadnia, że jest mistrzynią języka operującego absurdem, skrótem, antytezą. Nie gubi przy tym potwornie smutnej refleksji nad męskością i czułej opowieści o potrzebie miłości. Rudzka męźczyzn portretuje z bolesną delikatnością, jak w tym cytacie: "Po policzku mnie pogładził. To mu oddałem".  

Nikt tak ładnie nie klnie w literaturze jak Zyta Rudzka. Bohaterka "upierdolona prozą" zostanie ze mną na zawsze