Dzisiaj później niż zazwyczaj, ale taki mi się Tkaczyszyn-Dycki przypałętał. Każdego z nas kiedyś skreślą. Przynajmniej to da się przewidzieć.

Przyznano dzisiaj dwie ważne nagrody - Juliusza za biografię, którego otrzymała Agnieszka Dauksza za "Jaremiankę" i Silesiusa, którego otrzymał Konrad Góra za książkę poetycką roku, czyli "Kalendarz majów" i mój ukochany Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki za całokształt. Gratulacje!

 Losie, dzięki Ci za Dycia i za to, że kilka lat temu kupiłem jego wiersze zebrane z lat 1988-2010, bo inaczej bym w ten wieczór nie mógł przeczytać tej niesubtelnej ironii i popławić się w tym smutnym acz lekko wesołym wierszu.

“Matka w poezji. Od Bogurodzicy do ks. Jana Twardowskiego” - wyobrażam sobie kogoś, kto musi napisać pracę na tak okropny temat. I od razu mu wychodzi, że matka to postać z innego wymiaru. Badacze podejrzewają, że na melodię Bogurodzicy jeszcze przed pojawieniem się tego tekstu, śpiewano pieśń miłosną. To ładne też symbolicznie - matka staje się w efekcie miłości. W świecie idealnym. W tym mniej idealnym matki poetów wypełniają tomy wierszy, a ja z uporem maniaka wracam do Tkaczyszyna-Dyckiego, który z uporem sobie właściwym o matce napisał tyle, że moglibyśmy jej biografię...

Biuro Literackie przygotowało niezwykłą serię poetycką z okazji 25 lecia działalności. Dwadzieście pięć lat tworzenia polskiej sceny literackiej, za które należą się medale (i krytyczne przygladanie się, bo ono się każdemu należy). I piękne te okładki Marianny Sztymy. Wielkie dobro. Myślę, że aktualny kryzys nie wpłynie źle na wydawnictwo bo oni 25 lat w kryzysie działają. Ale trzymam kciuki bardziej niż zwykle. Mazel tow! #zdaniemszota #biuroliterackie #poezja #rafałwojaczek #eugeniusztkaczyszyndycki #katarzynaszaulińska #williamblake #tadeuszsławek

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Kwi 16, 2020 o 7:13 PDT

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki dla Państwa, bo to wiersz tak pesymistyczny jak i optymistyczny. A na inne dzisiaj nie mam siły.

Nowy Dycki! Każdy nowy tom Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego to takie moje prywatne święto. Nie mogę się doczekać lektury! #zdaniemszota #eugeniusztkaczyszyndycki #biuroliterackie

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 11, 2020 o 4:14 PST

Czas na powrót do książek i pisaniny codziennej. Ale zanim to nastąpi Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki przypomina mi dlaczego tak lubię czytać nekrologi. "Piosenka o zależnościach i uzależnieniach" z której pochodzi wiersz to wybitne osiągnięcie poetyckie, jeden z najważniejszych tomów mijajacego dwudziestolecia.

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki w zbiorze "Dwie główne rzeki" kontynuuje oczywiście wątki z poprzednich tomów; kto go zna, ten wie, że jest to poeta repetytywny i autotematyczny, na czym też polega jego urok. Ale tym razem mamy jakby większy wgląd w farmakologię, która sprawia, że możemy Dyckiego nadal doświadczać na papierze. "Trzeba rozkwitać w nieskończoność" nawołuje poeta, a ja nie wiem czy to nie wyrafinowana ironia nawiązująca do zapętlenia w chorobie. Kocham Tkaczyszyna-Dyckiego jak Grochowiaka i nawet slabszy tom (a ten jest słabszy) mu wybaczam, bo dla mnie ich lektura jest jak jakiś kojący masaż mózgu.

Zawsze gdy mi troche gorzej sięgam po Tkaczyszyna-Dyckiego. To są takie wiersze do przytulania sobie.