Już tylko kilka godzin do werdyktu szwedzkiej akademii. Można marudzić i trzeba podważać tworzenie kanonów przez kilku Szwedów i kilka Szwedek ale to przednia zabawa dla czytelników/czytelniczek. Mnie osobiście cieszy, że ponownie w kilku artykułach pojawiła się Olga Tokarczuk, zwłaszcza że za rok minie 25 lat od jej pierwszej powieści. Co ciekawe, jedynej, której autorka nie wznowiła w nowej edycji swoich dzieł. Stay tuned do 13! #kurzojadywtrasie #olgatokarczuk #nobelprize #nobel2017 #literaturenobelprize

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 4, 2017 at 10:59 PDT

BUFOROWANIE. Od kilku lat każdemu mojemu dłuższemu wyjazdowi towarzyszy jakiś fragment z "Biegunów" Olgi Tokarczuk. "Istnieje pewien znamienny syndrom nazwany imieniem Stendhala, gdy to przybywa się do miejsca znanego z literatury i sztuki i przeżywa się je tak silnie, że popada się w omdlenie i słabość. Są tacy, którzy chwalą się, że odkryli miejsca zupełnie nieznane i wtedy zazdrościmy im, że choć przez kilka chwil doświadczyli najprawdziwszej realności, zanim to miejsce, jak wszystko inne, pochłonąl nasz umysł." #kurzojady #olgatokarczuk #bieguni #wydawnictwoliterackie #wakacje #urlopwkońcu

Olga Tokarczuk i "Bieguni" obowiązkowo podczytywani przed każdym dłuższym wyjazdem.

"Kto jeszcze porusza się w realnym? Znamy ludzi, którzy podróżują do Maroka z filmu Bertolluciego, do Dublinu z Joyce'a, do Tybetu z filmu o dalajlamie.

Istnieje pewien znamienny syndrom nazwany imieniem Stendhala, gdy to przybywa się do miejsca znanego z literatury i sztuki i przeżywa się je tak silnie, że popada się w omdlenie i słabość.

Są tacy, którzy chwalą się, że odkryli miejsca zupełnie nieznane i wtedy zazdrościmy im, że choć przez kilka chwil doświadczyli najprawdziwszej realności, zanim to miejsce, jak wszystko inne, pochłonąl nasz umysł."

Brzdącem będąc trafiłem na spotkanie autorskie Olgi Tokarczuk w wałbrzyskiej bibliotece Pod Atlantami. Mocno speszony i może nie wszystko jeszcze rozumiejący z uwagą słuchałem ciepłego głosu autorki otoczonej przez dwóch mężczyzn, którzy wraz z nią występowali w tym quasi-panelu. Nie zbieram autografów autorów na książkach, bo przeważnie uważam to za zbyteczne mazanie mi po egzemplarzu, ale wtedy stanąłem w kolejce po autograf i do dziś przechowuję jako wspomnienie całkiem intymne. “Gra na wielu bębenkach” z pewnością też ze względów literackich szybko stała się jedną z moich ulubionych...

Jedyna książka Olgi Tokarczuk, której nie przeczytałem. Już przeczytałem. #kurzojady #olgatokarczuk #momentniedźwiedzia #takisobieołtarzyk #wydawnictwokrytykipolitycznej

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 26, 2017 o 12:03 PDT

"Wszyscy umrzemy i powinniśmy się na to przygotować, powinniśmy powołać stowarzyszenia wspierające umieranie i ufundować szkoły, aby się tego nauczyć, żeby chociaż ten ostatni raz w życiu nie popełnić już błędu. Należałoby to ćwiczyć na lekcjach wuefu, jak umierać, jak osuwać się łagodnie w ciemność, jak tracić przytomność i jak schludnie wyglądać w trumnie, Powinny być lekcje pokazowe, na pewno ktoś zgodziłby się oddać swoją śmierć kamerom, żeby nakręciły szkoleniowy film. I na tym kursie powinien być także przedmiot etnograficzny, wszystko o śmierci, co o niej myślano, jak ją rozumiano,...