Pora umierać?

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Wrz 30, 2018 o 11:43 PDT

Julian Barnes bywał w swoich książkach erudytą-archiwistą, archeologiem pamięci i historykiem filozofii, któremu nie obca jest chłopackość, jak i sztuka gotowania (albo chociaż spożywania). W “Jedynej historii” przypomina, że potrafi napisać wciągającą powieść opartą o - zdawałoby się - wyjątkowo prosty pomysł.

Data - połowa lat 60. Miejsce wydarzeń - “dwadzieścia kilometrów na południe od Londynu”. On - młodzieniec, który nie odnajduje się w sztywnych regułach małomiasteczkowej Anglii, ona - dojrzała kobieta, żyjąca w związku pozbawionym większych emocji. Poznają się - a jakże - na korcie...

W najnowszym “Notesie na 6 tygodni” redaktora Wróbel pisze o “Evicted” Matthew Desmonda i pyta “które wydawnictwo będzie odważne i da ją nam po polsku?" Redaktor Szot chciał napisać o Jeżycjadzie, a wyszło, że wyznał miłość Barnesowi i odpowiedział na pytanie “od czego zacząć czytać Barnesa”, które zaskakująco często pojawia się w naszych komentarzach. Szukajcie Notesu!

Też macie swoją jedyną historię? Zdaniem Barnesa całe życie ją opowiadamy. Raczej sobie. Ale czasem udaje nam się znaleźć odpowiednich słuchaczy lub czytelników. Miłości może być wiele, ale tylko jedną warto opowiedzieć. Fantastyczna książka. #kurzojady #julianbarnes #jedynahistoria #theonlystory #dominikalewandowskarodak #światksiążki #miłość #psychofanBarnesa

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Maj 27, 2018 o 7:42 PDT

Ponieważ kocham Barnesa w każdym wydaniu, to mogę się wydawać nieobiektywny, ale "Jedyna historia" nie tak dawno zauroczyła mnie w oryginale, a już mamy polskie wydanie. Nie wiem czemu każdą jego książkę przeżywam, czuję jakby pisał ją dla mnie i dla mojej wrażliwości. Nie rozumiem tego, ale Barnesa kocham i choć miewa książki gorsze, to miłość chyba od tego jest, by trwać. Zatem trwamy, trwamy, trwamy. I czytamy. #kurzojady #julianbarnes #światksiążki #jedynahistoria #dominikalewandowskarodak

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Maj 18, 2018 o 3:08 PDT

O słabości najnowszej książki Kuby Wojtaszczyka, jak i mankamentach całej jego twórczości wielce słusznie napisał Maciej Jakubowiak na dwutygodniku i muszę przyznać, że niewiele mam do dodania, poza wskazaniem momentów, gdzie na przykład brakuje orzeczenia (nawet w czasie teraźniejszym jest ono ważnym składnikiem zdania), czy gdzie po prostu nie domagała wiedza autora i redakcji. “Słońce narodu” to książka najzwyczajniej w świecie źle napisana, nudna i nadmiernie siląca się na hipster-historyczną narrację, która ostatnimi czasy jest niezwykle modna. W “Delfinie z malinami” Iwona Kurz...

Ale wiecie, że jest wznowienie tego cuda i już nic nieusprawiedliwia jej braku na waszych półkach? #kurzojady #julianbarnes #poczuciekresu

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Mar 29, 2018 o 2:00 PDT

Sprzątam w kuchni i zastanawiam się czy nie popełnić tekstu o książkach, których nie udało mi się przeczytać. I tak wspomnienia Kiry Gałczyńskiej zostały wydane z jakimś poddrukiem czy tłem na każdej ze stron i koszmarnym fontem, do tego nie ma w nich właściwie nic ciekawego poza przewidywalnymi uniesieniami, beztroskimi wakacjami, hagiografią, ludźmi "uświetniającymi" i "wizytującymi" i wyjatkowym brakiem szerszej refleksji. To są smutne w efekcie wspomnienia, po dwustu stronach się poddałem i odkładam na półkę. Szacunek dla autorki nie połaczył się z szacunkiem dla jej literatury i sposobu jej wydania.

“Zgiełk czasu” Juliana Barnesa (tłum. Dominika Lewandowska-Rodak) jest nietypową biografią Dymitra Szostakowicza, wybitnego rosyjskiego kompozytora, któremu przypadły w życiu dwie role - wroga ludu i radzieckiego bohatera. W obydwu obsadził go stalinowski system, któremu Szostakowicz nie potrafił się przeciwstawić. Pod naporem cenzury i gróźb ze strony władz ten uwielbiany na świecie kompozytor stał się “artystą pokazowym”, który był głosem stalinowskiego systemu. Choć wiele razy myślał o ucieczce czy samobójstwie, nigdy się nie zdecydował na radykalne kroki; umiał też dostosować swoją...

Pamiętacie z dzieciństwa jak zabieraliście książki do łóżka i przytulaliście na dobranoc? "Zgiełk czasu” Juliana Barnesa to jedna z tych książek, do których mógłbym się w nocy przytulać. Nie dość, że od lat kocham muzykę Szostakowicza i wciąż mnie ona zaskakuje, to jeszcze mój ulubiony pisarz. Orgazm wielokrotny! Teraz zatem fragmencik a niedługo recenzja.

“Oczywiście nikt nie umiera dokładnie we właściwej chwili: niektórzy umierają za wcześnie, inni za późno. Niektórym udaje się mniej więcej utrafić w rok, ale potem wybierają zupełnie niewłaściwą datę. Biedny Prokofiew - umrzeć tego samego...