Jest! Bardzom rad. Czy jest coś lepszego niż perspektywa 450 stron z Witkowskim? (tak, beza) #kurzojady #michałwitkowski #wymazane #wydawnictwoznak #znak #nowapowieśćwitkowskiego #beza

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Wrz 13, 2017 o 1:38 PDT

Zapraszamy do nowej "Suszarni", w której mówimy o książkach niekoniecznie przeczytanych. Olga Wróbel dzisiaj ma dla Was "Niksy" Nathana Hilla, "Córki Wawelu" Anny Brzezińskiej, "Ja, Pustelnik" Piotra Pustelnika i Piotra Trybalskiego oraz "Historię moich zębów" Valerii Luiselli. Redaktor Szot zaś o "Pani Kebab" Kamili Czul i jeszcze kilka słów o "Fałszerzach pieprzu" Moniki Sznajderman. Dla urozmaicenia naszych występów mamy kota i Gretę.

Ciekawy przykład złej książki świetnego reportażysty. #kurzojady #marcinkącki #wydawnictwoznak #fakmajlajf

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Wrz 6, 2017 o 11:24 PDT

Zarówno w satyrze, jak i fantastyce, ważny jest umiar. Gdy chce się połączyć te gatunki, umiar i opanowanie materii znaczą bardzo wiele. “Plankton” Sieniewicza to najbardziej nieudolne fantasy i najgorsza satyra jaką przyszło mi w życiu czytać (poza nieopublikowanymi nigdy grafomaniami, które czasem studiuję zawodowo). Książka bełkotliwa, wypełniona megalomanią myśli autora, przedobrzona wielokrotnie, kiczowata, przemądrzała i w efekcie całkowicie niezjadliwa. Jeszcze nigdy na Kurzojadach nie wylałem tyle pomyj na recenzowany tytuł, ale “Plankton” to taki “Kac Vegas” wśród powieści. Gdyby...

Pamiętacie te czasy, gdy nie mogliście się oderwać od lektury przygód trzech muszkieterów? Ja jeszcze pamiętam, chociaż powoli zerkam na preparaty poprawiające pamięć w pobliskiej aptece, to Milady nie zapomnę. Były to czasy, gdy człowiek nie musiał jeszcze się za chlebem uganiać i mógł wakacyjne dupogodziny spędzać z książką w łapach i wypiekami na twarzy. Nie pamiętam ile razy przeczytałem powieść Alexandre’a Dumasa, ale oceniam się na trzy powtórzenia. Cykl o trzech muszkieterach to jedno najlepszych dzieł z kategorii “płaszcza i szpady”, które jako dziecię wertowałem. Przyznać się muszę...

Trochę się czuję jakbym znowu miał 14 lat i pierwszy raz czytał "Imię róży". Jakże to porywająca lektura jest! #arturoperezreverte #misjabiblioteka #znak #kurzojady

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 29, 2017 o 3:00 PDT

Jak napisała jedna z osób komentujących u nas, “Gretkowska to mastersztyk”. Trudno się z tym nie zgodzić. Od ponad dwudziestu pięciu lat jej książki wzbudzają emocje, a przecież to też jedna z najpiękniejszych cech literatury - wywoływanie sporów. Tak będzie i tym razem. “Na linii świata” to bardzo odważna decyzja literacka, chwilami fantastyczna próba napisania powieści łączącej science-fiction z sensacją i obyczajówką. Ostatecznie nieudana, co nie znaczy, że nie warta uwagi.

Zacznijmy od autorki, bo tu tak trzeba. Gretkowska. Na dźwięk tego nazwiska drży sporo osób, bo jest...

Tak trochę się bojam to czytać. #kurzojady #manuelagretkowska #wydawnictwoznak #powieścizaczynającesięodchuja

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 27, 2017 o 8:13 PDT

Czy “Jakoś to będzie” jest polską odpowiedzią na zmasowany atak hygge i lagomu? Śmiem wątpić i książka “Jakoś to będzie. Szczęście po polsku” sprawiła mi spory zawód. Ponieważ nie wierzyłem, że ktoś przytomny będzie chciał napisać na serio książkę o “polskim przepisie na szczęście”, spodziewałem się czegoś ironicznego, może odrobinę prześmiewczego i z przymrużeniem oka. Okazało się, że osoby, które napisały “Jakoś to będzie” potraktowały swoje zadanie na serio i to jest największy błąd, jaki przy jej pisaniu popełniono. Książka nadaje się do sklepów z pamiątkami (ale wtedy chyba nie w...