Taki coming-out w "Stołecznej". Kusimy klimatem retro i zapraszamy na Klub Książkowy do nowej czytelni w Empiku Juniorze! Już w poniedziałek rozmawiać będziemy o "Syrenie i Pani Hancock" Imogen Hermer Gowar w tłum. Anny Dobrzańskiej, a w artykule ujawniamy, że w marcu rozmawiamy o "Tomku w krainie kangurów" Alfreda Szklarskiego! #kurzojady #klubksiążkowy #empikjunior #retro #imogenhermesgower #annadobrzańska #alfredszklarski #tomekwilmowski #albatros #muza #porozmawiajmyoksiążkach

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lut 21, 2019 o 9:13 PST

[NOWY TOCHMAN]

Mam skłonność do przydługich wypowiedzi, dlatego redakcja Książki. Magazyn do czytania musiała trochę przyciąć moje zakusy literackie i wycięła mi z tego tekstu kilka akapitów. Ja się nigdy nie kłócę z takimi decyzjami, ale ponieważ obiecałem Tochmanowi, że wrzucę tu to, co mi wywalili (oczywiście WT też nie czytał tych akapitów), to poniżej dwie ważne dla mnie refleksje, a całość znajdziecie w druku w rzeczonym magazynie.

1.

Tochman widzi w przemocowym i pełnym zabobonów stosunku wobec chorych psychicznie metaforę nieprzepracowanej traumy po reżimie. Kultura oparta na zbrodni...

Michelle Obama:  "W mojej rodzinie przy czterech osobach stłoczonych na osiemdziesięciu metrach kwadratowych i tak nikt nie mógł zaznać prywatności". Czterech na osiemdziesięciu. Stłoczonych. Dziwni Ci Amerykanie.   

Мариуш Щигел (1966) — журналист, репортер, «нерадивый» чехофил. Издатель, владелец кафе-клуба и частного дома культуры. В конце 1990-х ведущий популярного телешоу «Обо всем на свете» на канале «Польсат». Педагог, любитель репортажа, его пропагандист и преподаватель. Обладатель множества литературных премий. Его книги переведены на все крупные европейские языки. Русскому читателю известен по сборнику репортажей «Готтленд» ( М.: Новое литературное обозрение, 2009, пер. П. Козеренко). 

Текст Войцеха Шота вышел в журнале «Książki. Magazyn do czytania» в ноябре 2018 года.

Dzisiaj trochę inna opowieść. W 1914 roku w Kuźnicach Świdnickich każdy mógł dopingować swoich. Katolicy zaczęli stawiać kościół, w stylu neogotyckim, blisko głównej drogi. Zaledwie dwieście, może trzysta metrów za nim, odrobinę na lewo, w tym samym czasie ewangelicy zaczęli budowę świątynię. Dzisiaj nie ma po niej śladu, choć jeszcze można go odczytać z układu pól. Szachulcowy (czyli z drewnianym szkieletem wypełnionym gliną i wypełnieniami jak trociny) kościół został zburzony pięćdziesiąt siedem lat później. Gdy nastała tu Polska, nie było już niemieckich ewangelików, którzy...

Jest już nasz kolejny wspaniały patronat, z którego jesteśmy dumni! "Przed końcem zimy" to opowieść melancholijna, delikatna, zmysłowa i to nie jest kiczowato-tkliwe, a po prostu życiowe. Agora wydała, Jarek Westermark przełożyl a my patronujemy. #kurzojady #bernardmaclaverty #agora #jarekwestermark #kurzojadypatronują

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lut 19, 2019 o 9:30 PST

Hasło na okładce “thriller psychoanalityczny” odrzucało i gdyby nie fakt, że potrzebowałem w piątek jakiejkolwiek powieści, a ta była najbliżej, pewnie do Rudniańskiej bym nie zajrzał. A wiele bym na tym stracił. Jest to bowiem doskonała proza gatunkowa, w której autorce udało się pomieścić nie tylko niepokojącą opowieść o losach głównej bohaterki, ale też szerszą refleksję o strachu, który jest historycznie dziedziczony, o historii, która się powtarza i reaktualizuje i o nas, którzy żyją od jednej katastrofy, do drugiej. O tym, że życie to jedna wielka katastrofa.

Bibi jest...

Dotarły książki dwóch mądrych kobiet. Aż trochę strach wejść w te światy. Ale na pewno trzeba. #kurzojady #magdalenakicińska #justynadąbrowska #agora #wydawnictwoliterackie

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lut 18, 2019 o 3:19 PST

Ja dziś późno zasypiam, a ten wiersz Ryszarda Krynickiego chodził za mną cały Dzień Kota. Zatem tutaj.

Champfleury pisze, że koty zniknęły z francuskiego herbu po upadku I Republiki Francuskiej. Musiały ustąpić miejsca czapce frygijskiej, rózdze liktorskiej i pice. Koty stały się zaś symbolem wiarolomstwa i hipokryzji. Jedno zwierze a każda epoka widzi w nim kogoś innego. W Dzień Kota mam dla was tego dostojnego kociaka, który tu jeszcze jest symbolem niezależności i wolności. A "Koty" Champfleurego w tłumaczeniu Krystyny Belaid to książka tak wspaniała, że nawet psiarz zaczyna wzdychać do tych puszystych kuleczek. Miłego Dnia Kota.