Julita Pasikowska-Klica i Przemysław Hytroś przed Państwem w cyklu "debiuty" by Staromiejski Dom Kultury.  Serdecznie zapraszam, bo o książkach dla dzieci nie rozmawiamy zbyt często, a tym razem - taki traf!

Chyba wszyscy znamy Mireczka. Potrafi być sympatyczny i nawet zabawny w tym swoim niezgrabnym byciu i piciu. Bywa całkiem dobrym sąsiadem, ale i zmorą klatki, potworem i aniołem. Nierzadko zdarza się, że jest to cały czas ta sama osoba. Mireczków są w Polsce tysiące i myślę, że każdy, kto przeczyta “Mireczka” Oli Zbroi znajdzie to określenie niezwykle użytecznym dla opisu facetów chorujących na chorobę alkoholową, których w języku mniej poprawnym i uważnym zwiemy po prostu alkoholikami. I już to, że autorce udało się historię własnego ojca opowiedzieć w sposób uniwersalny, pokazać go jak...

Książki Lauren Groff, Jonathan Franzen, Mariana Enriquez i Małgorzata Rejmer wśród najważniejszych tytułów 2021 roku w Stanach Zjednoczonych. Jest też książka Emily Ratajkowski, modelki.

25 miliardów dolarów. Tyle przychodu wygenerował w 2020 roku amerykański przemysł wydawniczy. To znaczy, że ile książek ukazuje się w Stanach? Tego nikt nie wie. Szacuje się, że razem z tytułami wydawanymi przez samych autorów w tzw. self-publishigu na amerykańskim rynku co roku pojawia się ponad milion nowych tytułów. Tych wydawanych przez profesjonalne oficyny jest ponad 300 tysięcy. 

Czy z tego potopu...

Kto patrzy na Was z dzisiejszej jedynki GW?

David Diop, laureat tegorocznego Międzynarodowego Bookera, autor fantastycznej powieści "Bratnia dusza" (tłum. Jacek Giszczak). --- Wojciech Szot: Alfa Ndiaye, bohater twojej książki „Bratnia dusza", senegalski strzelec służący we Francji podczas I wojny światowej, marzy o powrocie do domu z – jak piszesz – „regulaminowym karabinem i maczetą w drugiej ręce". Maczeta nie była regulaminowa? David Diop*: Dla większości żołnierzy francuskich zdecydowanie nie była regulaminowa, ale kirasjerzy senegalscy byli w nie celowo wyposażeni. Armia...

Świat wciąż okazuje się nieopowiedziany. Mimo milionów książek, wciąż niektórym pisarzom i pisarkom udaje się skierować nasz wzrok w miejsca, gdzie nie patrzyliśmy. W przeszłość, o której nic nie wiemy, lub wiedzieć nie chcemy. C Pam Zhang w swoim doskonałym debiucie prozatorskim otwiera nam oczy, ale i dusze - bo pisze językiem bogatym, epickim a przy tym - gdy trzeba - oszczędnym w metafory. Lektura “Ile z gór tych złota” nie będzie łatwą i przyjemną podróżą, ale z pewnością - niezapomniana. 

“Bose nogi. Zapocona sukienka w nietwarzowym odcieniu granatu, zrobiona z resztek płótna po...

Bez większych emocji przeczytałem zbiór opowiadań Valerii Parrelli, “Za otrzymane łaski” (tłum. Katarzyna Skórska). Na tom składają się cztery opowiadania, z których najlepiej zapamiętałem otwierającą tom “Gonitwę”, historię Anny, której facet - dealer dragów - zostaje zabity ciosem noża w centrum Neapolu. Opowiadana w pierwszej osobie historia pokazuje niezwykłą determinację bohaterki, która w sytuacji kryzysowej działa automatycznie, jak taran skutecznie. Nie ma tu miejsca na sentymenty - Anna od początku zdaje sobie sprawę z tego, że najważniejsze jest przetrwanie. Gdy swojego faceta...

Dzisiaj w "Gazecie Wyborczej" zadaje najważniejsze pytanie tego roku - czy jak już mamy taką full-time rekonstrukcję historyczną, to czy nie czas na powrót do festiwali w Kołobrzegu i Zielonej Górze?

Pisarze i pisarki podpisali właśnie list wspierający władze w jej "obronie granic" i przeciwko "gwiazdeczkom", które pytają np. "Gdzie są dzieci".

Jeśli myślicie, że twórcy choć słowem zająknęli się o śmiertelnych ofiarach tej obrony przedmurza chrześcijaństwa, to znaczy że jeszcze wewnętrznie nie zaktualizowaliście czasów.

WIĘCEJ TUTAJ

Maciej Świerkocki przełożył „Ulissesa” Jamesa Joyce’a jako drugi Polak w historii. Pisanie o tym wydarzeniu niczym o osiągnięciach himalaistów jest jak najbardziej słuszne - Himalaje Translacji zdobyte, nowa droga wyznaczona. Ale po co czytać nowy przekład? I w ogóle po co czytać „Ulissesa”?

Można by na to pytanie odpowiedzieć - „bo trzeba”. Ale to pójście na łatwiznę. Mam nadzieję, że wszyscy już odrobiliśmy lekcję Bladaczki, ale dla tych, którzy nie pamiętają „Ferdydurke” Witolda Gombrowicza przypomnę, że to wtedy zirytowany i zrozpaczony profesor polonistyki mówi: „Jak to nie zachwyca...

Nie lubię komentować codzienności, lepiej się czuję gdy coś nabierze już historycznej patyny, ale tym razem sam poczułem wewnętrzny zew.

Krótko acz treściwie o tym, dlaczego zamiast siedzieć na ćwierkaczu warto iść do teatru.

CAŁOŚĆ TUTAJ

Jak każdy czasem mówiący i nagrywający mam dość niewielkie zamiłowanie do oglądania siebie post factum. Na szczęście w dawce czterominutowej jestem znośny nawet dla samego siebie. Zatem kilka słów o Julianie Tuwimie dla Państwa.