Wychodzę z biblioteki. Zaglądam do wiadomości. - “Unicestwianie” się unicestwiło - donosi moja gazeta. A “autobus wolno stał w korku i niepoprawnym związku frazeologicznym”, jak pisał Ignacy Karpowicz. Droga mija szybko, bo głowę mam zajętą opowiadaniem sobie przygód “Unicestwiania”, które może właśnie dzieją się w mojej patodeweloperce AD 1960. Książka dotarła przed kilkoma dniami, leżała spokojnie i grzecznie. Od powieści, których nie chce mi się czytać, nie wymagam wiele. Byle się w oczy nie rzucały. Niech nie podskakują za bardzo, bo inaczej wylądują w piwnicy. Tam już tylko płacz...

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Mija kilka godzin od lektury, a ja dalej czuję się podenerwowany, gdy patrzę na okładkę książki Adeline Dieudonné, „Prawdziwe życie” (tłum. Beata Geppert). To niezwykle sprawnie napisany thriller obyczajowy, który czyta się w ekspresowym tempie.

PEŁNA RECENZJA W SERWISIE PASJE

Aktualny stosik. Jutro o biografii Jane Goodall. A co u Państwa w lekturze. #zdaniemszota

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sty 28, 2020 o 12:49 PST