Trzecim okiem podczytuję książkę Agnieszki Daukszy, "Jaremianka. Gdzie jesteś Maria?" i jestem pod jej sporym wrażeniem. Będę o tym pisał już za kilka dni i to za pieniądze, co mi dobrze na duszy robi. A tu fragment:

"To, co wiadomo o życiu Jaremianki w tym czasie [koniec lat 30.], lokuje się na granicy świata przedstawionego i równie niepewnego doświadczenia. Zdjęcie jakby wyrwane z powieściowej fikcji. Spojrzenie Marii, którego wymowa wciąż się aktualizuje.

Przymierzam nakrycie głowy, które nosiła tamtego dnia. Pachnie kurzem, misternie splecione pasma dzianiny są dość szorstkie w dotyku.

Py...

“Miała tylko kilka przyjaciółek, co uznał za dobry znak. Przyjaciółki prędzej czy później oznaczają sprzysiężenie (...)”. Jakże stereotypowa jest to scena - strach przed babskim kręgiem, który będzie spiskował przeciwko panom świata. Wieringa opowiada historię krachu takiej narracji, traktując swojego bohatera bez pieszczot i za to się polubiliśmy.

“Piękną młodą żonę” czytam jako opowieść o krachu męskiej narracji. On, uznany na świecie mikrobiolog, poznają ją - piękną, młodą, inteligentną, świetną w łóżku, taką inną od pozostałych kobiet. Trochę jak trofeum, kolejne osiągnięcie na liście...

Uczymy się do wywiadu. Pracowałem nad tym materiałem dwa miesiące, teraz czas porozmawiać z Autorem. #zdaniemszota #wojciechmann #kazimierzmann #artysta #znak #wywiad #piesektajfun #pieswlozku

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Maj 27, 2019 o 1:59 PDT

Twardoch w felietonach mnie zaskoczył, czytałem z zainteresowaniem i choć to wiele nowych (i starych) póz autora, to warto im się przyjrzeć.

Żaden z polskich pisarzy nie przeszedł tak długiej i chyba zaskakującej drogi w swojej twórczości. Szczepan Twardoch udowodnił, że ciężką pracą, inteligencją i wyczuciem można zmienić swoje pisanie, można osiągnąć coś, co w karierze polskiego pisarza do tej pory było nieosiągalne - rozpoznawalność i marketingową atrakcyjność. Można łączyć ambicje z wymogami popkultury. Można też kokietować i uwodzić, tu w męskiej, bardzo męskiej odsłonie. Szczepan...

Wyrażam miną wszystko. Lubię tego autora, tego się nie da ukryć. #zdaniemszota #witszostak #poniewczasie #powergraph #apostrof #empik #spotkanieautorskie

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Maj 26, 2019 o 9:23 PDT

Nagroda im. Kapuścińskiego za reportaż literacki wędruje do Macieja Zaremby Bielawskiego za "Dom z dwiema wieżami". Tłumaczył Mariusz Kalinowski. Gratuluję! To opowieść niejednorodna, mieszająca style i gatunki, autor odsłania nie tylko fascynującą historię rodzinną ale i własne przeżywanie. Wyszlo mu dzieło łaskawe w lekturze dla czytelnika, bo wielopoziomowe i intrygujące. Sympatyzuję z tym werdyktem. [WSZ]

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Maj 24, 2019 o 12:59 PDT

Nowe życie na nowej stronie zaczynam obowiązkowo od Grochowiaka. Dobry wieczór, mam nadzieję, że się sobie spodobamy w nowej odsłonie.

Zaczynamy od podcastu. Nieregularnie, ale nie rzadko będę rozmawiał z ludźmi od książek, ale i sam czasem coś wam opowiem. Krótko i na temat, bo tak lubię. Premierowy odcinek to krótka rozmowa z Mirosławem Wlekłym, autorem zaskakującego reportażu o tym, że katolicy robią raban. Ale nie w Polsce.

Klik Klik Klik, dajcie suba.

„Substancja nieuporządkowana” to tytuł nowego zbioru artykułów i esejów Adama Zagajewskiego. Można go jednak traktować jako motto do przyjrzenia się drodze twórczej Autora i głoszonym przez niego tezom.

Nobel. Najważniejsza nagroda literacka na świecie elektryzuje czytelników i krytyków, wzbudza dyskusje, często kontrowersje, ostatnio bardzo pozaliterackie. Zagajewski stale jest wymieniany wśród kandydatów do tej nagrody, co z jednej strony z pewnością pozytywnie wpływa na propagowanie jego twórczości, ale też konserwuje w areopagu „wielkich”. Wielkich, a więc niezrozumiałych, hermetycznych,...

Jeszcze w Dniu Matki wiersz Piotra Mitznera z tomu "Siostra". To bardzo osobista poezja, w której autor odsłania kilka autobiograficznych wątków i trudno o niej pisać, zwłaszcza gdy się z Autorem o tym troche rozmawiało. Ale wciąż sobie obiecuję, że napiszę. Obiecuję poprawę.