Wiecie na czym polega dramat blogera książkowego? Że o siódmej rano biega po mieszkaniu i szuka zdjęć do foty, bo nominacje do Nike właśnie ogłoszono.

Oto one. I mój komentarz. Na ostro, bo piję poranną kawę o godzinie, o której normalnie od kilku miesięcy przewracam się w wyrze.

Refleksja numer jeden - przeraża mnie fakt, że czytałem siedemnaście z dwudziestu nominowanych książek, a o trzynastu pisałem. To nie świadczy dobrze wcale dobrze o jury tego konkursu. To świadczy o tym, że nie ma tu żadnych zaskoczeń, niewiele poszukiwania ciekawych, nowych głosów w literaturze. Poezja za...

Przedświąteczna pora podsumowań i podchoinkowych propozycji prezentowych to świetny czas, by przypomnieć też o tym, co w danym roku zrobiło na nas wrażenie. Zatem dzisiaj kilka książek i zjawisk, które mnie w mijającym roku szczególnie ucieszyły. To też oczywiście lista możliwych prezentów, ale to już chyba tylko dla tych bardzo spóźnionych.

1. Nobel dla Olgi Tokarczuk to na pewno najważniejsze wydarzenie mijającego roku. Wielkie emocje, radość i tysiące poruszonych czytelników/czytelniczek. Przy okazji nagrody polskie władze kolejny raz potwierdziły brak klasy, a prasa nieprzejęta apelem...

[TOP 10] Dziesięć najlepszych, a może raczej najciekawszych książek tego roku - moim zdaniem. Zdaniem Szota.

🥇Wojciech Nowicki, "Cieśniny" 🥈Waldemar Bawołek, "Bimetal" 🥉 Maria Reinmann, "Nie przywitam się z Państwem na ulicy"

🏅Joanna Gierak-Onoszko, "27 śmierci Tony'ego Obeda" 🏅Paweł Goźliński, "Akan" 🏅Mikołaj Łoziński, "Stramer" 🏅Izabela Morska, "Znikanie" 🏅Dominika Słowik, "Zimowla" 🏅Paweł Sołtys, "Nieradość" 🏅Wit Szostak, "Poniewczasie"

Tak wygląda moje prywatne top 10 polskiej literatury mijającego roku, czyli dziesięć książek, które w jakiś sposób zrobiły na mnie wrażenie, uważam,...

“Znikanie” to wielowątkowa opowieść o zmaganiu się z chorobą i poszukiwaniu diagnozy, o tym, że w chorobie odbija się wszystko - to co prywatne jest polityczne, a na każdym kroku spotyka nas systemowa opresja. Tym bardziej, gdy jesteśmy osobami nienormatywnymi, które nawet żyjąc w pozornie bezpiecznej, uprzywilejowanej sytuacji społecznej, w chorobie tracą poczucie bezpieczeństwa. To chyba najbardziej wstrząsający dla mnie fragment naszej rozmowy. Ale jest ich więcej, bo prawie każda odpowiedź Izabeli Morskie przynosi odpowiedzi zaskakujące, mocne i ważne. Mówi autorka m.in.:

IM - Jestem...

Już po kilku zdaniach tej książki wiedziałem, że musimy pogadać. Udało się dzisiaj, zatem jak technika pozwoli to niedługo podcast z Izabelą Morską. Wbrew tematowi książki dużo się śmiejemy. Bo czasem już tylko śmiech nas ratuje. #zdaniemszota #izabelamorska #podcast #znikanie #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lis 15, 2019 o 8:54 PST

Absolutnie Filipiak, dzisiaj Morska. O obszarach odmienności, absolutnej amnezji i poziomach znikania jutro będę chciał porozmawiać, bo wybieram się do Gdyni. A o 19:00 w Muzeum Emigracji rozmawiam z Olgą Gitkiewicz o tym, co robi z człowiekiem świadomość, że nie zdąży. #zdaniemszota #izabelamorska #olgagitkiewicz #dowodynaistnienie #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lis 14, 2019 o 11:03 PST

Są książki, o których usłyszycie, że bolą. Stwierdzenie to z pewnością jest nadużywane w książkowym marketingu, ale przy tej pozycji samo się ciśnie pod palce na klawiaturze. „Znikanie” Izabeli Morskiej boli, uwiera, otwiera nie tylko na - z góry nieudaną - próbę współodczuwania z autorką, ale też na egoistyczne gesty myślenia o sobie, swojej pozycji w systemie opieki zdrowotnej jak i w społeczeństwie. W chorobie odbija się nie tylko kondycja ciała, ale i całego człowieka wobec otoczenia. Gdy zachorujemy, zwłaszcza trwalej, poważniej, znaczenie będzie miało to kim jesteśmy – kogo znamy,...

Czytam "Znikanie" Izabeli Morskiej. Książka o chorobie, o systemie (nie tylko opieki zdrowotnej), o Polsce ostatnich lat. Bardzo osobista, ale też publicystyczna i eseistyczna. Morska wiele uwagi poświęca oczywiście kwestii tego, że życie osób LGBT w Polsce to wielopiętrowa narracja utkana z ukrywania, zakrywania i unikania. Nawet w chorobie trzeba pamiętać, by się przypadkiem nie odsłonić. Nosimy nasze "przenośne więzienia" ze sobą. Przerażająca, ważna proza. 

Ostrzegam! Jeśli o prozie można mówić w kategoriach "prawdziwa", to już dawno żadna powieść nie była tak prawdziwa jak książka Izabeli Morskiej. Czytam dawkujac sobie, ale będąc przekonanym, że jest to literackie wydarzenie. Już się cieszę na rozmowę z Autorką, którą sobie w listopadzie zaplanowaliśmy. #zdaniemszota #izabelamorska #znikanie #znak

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Paź 24, 2019 o 1:13 PDT

Stosiki. Ulubiona forma prezentacji książek przez instablogerów/instablogerki. Służy do zadania pytania "co czytacie w ten weekend" i podkreślenia trudu naszej pracy, mierzonego w metrach nadsyłanej i czytanej literatury. Ten stosik trochę mnie przeraża, bo są to książki nadesłane przez dwa dni i wszystkie mnie ciekawią. Tymczasowo rozpływam się w świecie "Zimowli", ale już czekam na moment, gdy będę mógł dowiedzieć się, czy Tomasz Mazur naprawdę odkryl "zakazaną historię filozofów"", bo to buńczuczny tytuł, zatem trzeba sprawdzić. A WY CO CZYTACIE? #zdaniemszota #stosikweekendowy #zimowla...