Przemysław Witkowski jest poetą najwyraźniej nielubiącym wierszy złożonych z więcej niż sześciu-siedmiu wersów. Tym chyba można tłumaczyć fakt, że w tomie “Taniec i akwizycja” znajdziecie kilkadziesiąt krótkich, precyzyjnych utworów poetyckich, które rzadko bronią się pojedynczo, ale jako tom dają do myślenia. Ja na przykład po lekturze wierszy Witkowskiego pomyślałem “jakie to wszystko jest smutne”, co nie jest myślą epokową ale dość przytomną reakcją na wiersze, w których współczesność pokazana jest jako ciągłą walka pomiędzy postawą proaktywną a wycofaniem i rozczarowaniem.

W wierszu “Dylematy” Witkowski prowokuje:

BUFOROWANIE biografii Lema pióra Orlińskiego.

"Jeśli spojrzeć na ten apokryf [książka Cezarego Kouski, "De impossibilitate vitae" z "Doskonałej próżni" Lema] jako na utwor fabularny, a nie jako na przewrotny quasi-esej (...) wyjdzie nam coś w gruncie rzeczy przypominającego komedie romantyczne Richarda Curtisa. Na przekór przeważającym okolicznościom Bill Nighy i Emma Thompson jednak w finale wymienią pocałunki.

(...) Ryzykując, że wyjdzie mi teraz teza słodka niczym Ryan Gosling wyrzeźbiony z marcepanu (...)"

#typowyorliński

Ps. Czy nie tylko nam się wydaje, że z Emmą i Billem to autor coś pomylił?

Ujęła mnie ta strona tytułowa. #kurzojady #tadeusznowak #ajakkrólemajakkatembędziesz #ludowaspółdzielniawydawnicza #janbokiewicz

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 20, 2017 o 10:04 PDT

Janusz Głowacki (1938-2017).

Zapraszamy na spotkanie z Jarosławem Kamińskim, autorem powieści "Tylko Loli", która to zrobiła na redaktorze WSZ naprawdę spore (pozytywne) wrażenie.

Czy “Jakoś to będzie” jest polską odpowiedzią na zmasowany atak hygge i lagomu? Śmiem wątpić i książka “Jakoś to będzie. Szczęście po polsku” sprawiła mi spory zawód. Ponieważ nie wierzyłem, że ktoś przytomny będzie chciał napisać na serio książkę o “polskim przepisie na szczęście”, spodziewałem się czegoś ironicznego, może odrobinę prześmiewczego i z przymrużeniem oka. Okazało się, że osoby, które napisały “Jakoś to będzie” potraktowały swoje zadanie na serio i to jest największy błąd, jaki przy jej pisaniu popełniono. Książka nadaje się do sklepów z pamiątkami (ale wtedy chyba nie w...

Nie lubię książek z napuszonymi tytułami, a taki widnieje na tej okładce - “Dybuk. Opowieść o nieważności świata” brzmi jakby w środku miały się spotkać ze sobą rozważania Szaloma Asza z Szymonem An-skim w krzyżowym ogniu pytań Hanny Arendt. Tak nie jest. Reportaż wydany przez Agorę to literackie uzupełnienie filmu Krzysztofa Kopczyńskiego. Od razu zaoszczędzę wam lektury dalszej części tej recenzji - słabe uzupełnienie.

Mam do “Dybuka” jeden zarzut, który przekreśla całą książkę- otóż to jest przegadane do granic możliwości. Autor i autorka, Krzysztof Kopczyński i Anna Sajewicz nie tylko...

Zacznijmy od wspólnie przeczytanego cytatu:

“Słońce kryło się właśnie za górami, pomiędzy mną a szybko matowiejącym niebem rozpościerał się tylko dziurawy parasol z długich listków wierzby. Za chwilę miały pojawić się między nimi pierwsze gwiazdy. Przerzedzonymi koronami drzew kołysał wieczorny wietrzyk.”

Jak wam się podoba ten fragment? Czyż nie uroczy? Wietrzyk, korony drzew przerzedzone a długie listki wierzb tworzą dziurawy parasol… Nagromadzenie metafor i przymiotników byłoby wybaczalne, gdyby to był tylko fragment, niestety całe opowiadanie “bambi” z tomu opowiadań “pan wszystkich krów”...

Tomik wierszy przyjechał. #kurzojady #wydawnictwowarstwy #tanieciakwizycja #przemysławwitkowski #poezja #poetry #instabook

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Sie 10, 2017 o 2:52 PDT

Jakie czasy, taki Ginsberg?

Buforuję tomik "Taniec i akwizycja" Przemysława Witkowskiego i nawet jakoś mi się to uplouduje do mózgoczaszki.