Ciocia Małgosia jak zuchwale nazywam M. Halber wspomniała jakiś czas temu, że powinniśmy o lekturach wakacyjnych coś napisać. I ja bym bardzo chciał jak koleżanka Wróbel O. (lat ponad 30) z rękawa sypać nazwiskami pisarek młodzieżowo-panieńskich, wesołych i nostalgicznie wspominanych książek czytanych w chruśniakach, na pierzynach z mchu i paproci, ale niestety dzieciństwo miałem udane acz lekturowo autystyczne. Otóż czytałem Karola Maya i Henryka Sienkiewicza, później zaś Dumasa a potem to już nastąpiła epoka Zoli. Mogę ten obraz uzupełnić nic nie wnoszącym faktem, że pierwszą wypożyczoną...

W dzisiejszej Suszarni, mówimy o:

- Agata Michalak, "O dobrym jedzeniu"

- Elżbieta Janicka, Tomasz Żukowski, "Przemoc filosemicka"

- Bogdan Wojdowski, "Maniuś Bany"

- Dzienniki z Powstania Warszawskiego, wyd. LTW

- Andrzej Dybczak, "Pan wszystkich krów"

- praca zbiorowa, "Jakoś to będzie. Szczęście po polsku".

Zapraszamy!

Pytacie czasem w listach, jak oceniać poezję, na co postawić, zwłaszcza że poezja współczesna rymować się nie chce i z rytmiki ma oceny dość słabe. Odpowiadam zatem jako czytelnik poezji wszelakich - nie wiem. Czasem spodoba mi się temat, czasem konstrukcja jednego wiersza, niekiedy dopiero cały tom “coś mówi” (“W” Sendeckiego, które rozbite na poszczególne wiersze jest pozbawione sensu)... różnie bywa.

Po tym jakże mądrym mikrowykładzie z poetyki przejdźmy do tomu Dariusza Suski, “Ściszona nagle życie” (wyd. Znak). Otóż jest to tom, który mi się nie spodobał. Lekturą był on mi nudną, choć...

“- Nazwisko?

Nazwisko, nazwisko, jakie on miał nazwisko, ten Motełe?

Na Ceglanej, Ciepłej, Grzybowskiej i na Walicowie znikają ostatnie rudery, resztki kalekich murków, pamiętne miejsca. Rosną wyniosłe bloki ze szkła i betonu; zanim bagier usunie do końca stary gruz i przebije nowe trasy, już znikają jedna po drugiej nazwy wymarłych zaułków. O, zaułki małego getta, nie ma was. Miasto ruin, które oglądam jeszcze w dręczących snach, gdzie się podziało? Tutaj żaden dom nie stoi na swoim miejscu, ani przystanek tramwaju; ulice i place nazywają się inaczej, mosty łączą już inne brzegi, a niedługo...

Mnie ta okładka nie kupiła, ale nie jestem targetem. #kurzojady #ianfleming #bangbang #bond #książkadladzieci #znakemoticon #wydawnictwoznak #joeberger

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lip 21, 2017 o 5:32 PDT

Miałem na FB się nie publikować w tym tygodniu ale "ja bez żadnego trybu" bo dobrą książkę czytam. #kurzojady #ośrodekkarta #archiwaspołeczne #dzienniki #lejeune [WSZ]

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lip 19, 2017 o 3:01 PDT

Fantastyczna okładka bardzo wyczekiwanej książki. #kurzojady #stanisławczycz #opowiadaniakrzeszowickie #wydawnictwoepisteme

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lip 19, 2017 o 10:19 PDT

Książki sobie kupiłem. Ale się jaram. Jak córka Stannisa. #kurzojady #ośrodekkarta #stanisławasowińska #michałromer #wiktorworoszylski #dzienniki #mojebiedneregaliki #milijonhasztagów

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lip 18, 2017 o 2:52 PDT

Zegnaj hygge... #będzieczytane #kurzojady #wydawnictwoznak #jakośtobędzie #szczęsciepopolsku #hygge

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lip 17, 2017 o 2:31 PDT

“Pieśń ujdzie cało…” to wydany pięć lat temu reprint antologii wierszy “o Żydach pod okupacją niemiecką” jak głosi podtytuł. Opublikowany pierwotnie w 1947 roku i zredagowany przez Michała B. Borwicza zrobił na mnie spore wrażenie, ale nie wierszami, bo te - w większości jednak dość przeciętne i sztampowe “dzieci swoich czasów”, ale wstępem Borwicza. Omawia bowiem redaktor tomu zarówno historię wydawania poezji żydowskiej w trakcie wojny, próbuje pokazać zarówno źródła twórczości poetyckiej, sytuację “sceny literackiej” w gettach (zwłaszcza warszawskim), jak i najważniejsze zjawiska w...