"Kiedy poetom wręcza się nagrody nie wiadomo / czy nie zaczną krzyczeć czy w ogóle coś powiedzą / może jedynie wzruszą ramionami" pisze w "Pieśni o wpół do czwartej" Wojciech Bonowicz, jeden z finalistów nagrody Nike. I to jest jeden z ładniejszych fragmentów "Drugiej ręki", tomu o poecie i poezji, który niezbyt mi się spodobał, choć zawiera wiele chwytliwego dobra poetyckiego. Ktoś zaś powinien napisać prace magisterską zatytułowaną "obraz kobiet w poezji Bonowicza". Czytałbym.  Już wieczorem ogłoszenie werdyktu jury, czekamy!

Jeśli światem rządzi przypadek, to dobrze sie dzieje. Dzisiaj zawędrowałem pod tablicę poświęconą Kuroniowi. A już na dniach premiera książki Anny Bikont i Heleny Łuczywo poświęconej temu niezwykłemu człowiekowi. Kilka miesiecy temu zapytałem Annę Bikont, po co w 2018 roku czytać o Kuroniu. Bezczelne trochę pytanie, ale uwazam, że warte zadania. "Bo to był ostatni polityk, któremu chodziło o coś więcej", padła odpowiedź. Wyczekuję zatem. #kurzojady #annabikont #helenałuczywo #agora #jacekkuroń

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 6, 2018 o 10:07 PDT

Już jutro wieczorem dowiemy się do kogo powędruje najważniejsza polska nagroda literacka, Nike.

Największe szanse wydaje mi sie, że ma Anna Bikont, bo "Sendlerowa. W ukryciu" to biografia, jakiej nie było - odważna i odkrywcza. Choć inne wybory też mnie nie zaskoczą.

Jednocześnie największym odkryciem z listy finalistów i finalistek - o ile tak wobec Lipskiej można napisać - jest jej tom "Pamięć operacyjna".

W bardzo zwięzłych, odrobinę aforycznych lirykach Lipska opowiada o zmaganiach z historią, nasza towarzyszką, która codziennie pisana może być od nowa. Są to wiersze pozornie przejrzyste,...

Elo, komparatystyczne świrusy! Mordeczki od wspólnego śledzenie translatorskich wyżyn i upadków! Ostatni fragment książki Prousta w dwóch tłumaczeniach. U góry Boy, na dole Rodowska. Wasze refleksje mile widziane. #kurzojady #krystynarodowska #tadeuszboyżeleński #officyna #marcelproust #translatorium #bookstagram

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 5, 2018 o 12:34 PDT

Nike Czytelników dla Marcina Wichy! #kurzojady #marcinwicha #karakter

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 6, 2018 o 12:23 PDT

Z @nogasnastronie rozkrecamy imprezę. Homofobia no pasarán. #kurzojady #gazetawyborcza #michałnogaś #czwartawładza

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 6, 2018 o 2:44 PDT

Nike 2018. Dla kogo? Czekamy na wasze typy. #kurzojady #marcinwicha #annabikont #jerzykronhold #ewalipska #wojciechbonowicz #pawełsołtys #mikołajgrynberg

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Paź 5, 2018 o 4:23 PDT

„Mam już dość tych castingów!” - pokrzykuje M., co przypomina mi czasy, gdy poszukiwanie mieszkania do wynajęcia było tematem najbardziej rozpalającym moje towarzystwo. Byliśmy studentami i „własny pokój” do zarządzania światem, to było coś najważniejszego. #noraczej

To też idealny temat dla literatury, by snuć opowieści nie tylko o lokatorach, ale i wynajmujących – często kobietach, zwariowanych, trochę szalonych, wrednych sekutnicach. Młodość przeciwko starości, łatwy kontrast, na którym wygodnie buduje się historię.

---

Na portalu empikultura piszę o "Wspólnym pokoju" Uniłowskiego i "Uchu...

„Dziwniejsza historia” to jedna z najgorszych książek, jakie czytałem w serii „reportaże” wydawnictwa Czarne. Tak od strony konstrukcji, narracji jak i błędów czysto merytorycznych. [UWAGA – ARGUMENTY] Już poprzednia książka Remigiusza Ryzińskiego, „Foucault w Warszawie” była przegadaną opowieścią zbudowaną na bardzo wątłym materiale i ledwie kilku świadkach (recenzję znajdziecie na Kurzojady.pl). Brak materiału zastąpił autor wyliczankami z przypuszczeń, pustosłowiem i chwytami czysto technicznymi, parapoetyckim wersowaniem, które – co chyba ciekawe – w nowej książce zostało zredukowane...