Gdy zaczynaliśmy plebiscyt "Książka 25-lecia", pisaliśmy, że "przez 25 lat w polskiej literaturze działy się rzeczy niezwykłe". Niezwykłe rzeczy wydarzyły się także w trakcie plebiscytu. Przez trzy tygodnie byliśmy świadkami setek rozmów o literaturze, sporów i ostrych czasem kłótni w komentarzach i mediach społecznościowych. 

Czytelnik bądź czytelniczka "Wyborczej" skrywająca się pod pseudonimem "abanazar" napisała pod jednym z naszych artykułów, że "plebiscyt" jest jak głosowanie na najlepszą piosenkę rockową. "Ludzie się pokłócą o Deep Purple i Hendrixa, a i tak zawsze wygrywa »Stairway to Heaven«".

Dzisiaj na Cmentarzu Powązkowskim rodzina, przyjaciele i czytelnicy pożegnali Marcina Wichę. W tych smutnych okolicznościach jest coś, co pozwala spoglądać w przyszłość. W kwietniu nakładem Wydawnictwa Muzeum Warszawy ukaże się "Kamionek", ostatnia książka zmarłego pod koniec stycznia laureata Nagrody Literackiej "Nike". *** — Kiedy tam chodzę, uświadamiam sobie, że w ciągu 150 lat niemal wszystko zdążyło tu zmienić swoje przeznaczenie — mówił Marcin Wicha w rozmowie z "Wyborczą". "Tam" oznacza Kamionek, warszawskie osiedle, które wyewoluowało z — włączonej w 1890 r. do Warszawy...

To ostatnie chwile plebiscytu "Książka 25-lecia". Od trzech tygodni w moim miejscu pracy niemal codziennie rozmawiam o polskiej literaturze - z krytyczkami i krytykami, pisarzami i pisarkami, dziennikarzami, bookstagramerami i jednym raperem. W poniedziałek wywiad z "legendą rynku książki" (kogo tak się nazywa, jak myślicie?), a na finał jeszcze kilka słów ode mnie. Nie tylko o "Sąsiadach". *** Ile można rozliczać dziadka za Wehrmacht? - Czytaj niebezpiecznie - postuluje Azar Nafisi, irańska literaturoznawczyni, zmuszona przed laty do wyjazdu z kraju. Jej zdaniem zbyt często...

Marcin Wicha (1972-2025) Pisał, że „powinien istnieć specjalny znak interpunkcyjny. Graficzny odpowiednik skurczu krtani”. Powinien. Znalazłby się w tym miejscu. Dokładnie w tym:

O MARCINIE PISZĘ TUTAJ

Od "Sąsiadów" do "Chłopek". 25 najważniejszych polskich książek ostatniego 25-lecia? "Żadna inna książka wydana po 1989 r. nie wywołała takiego wstrząsu", pisze Agata Żelazowska o "Sąsiadach" Jana Tomasza Grossa. "Nie ma polskiej humanistyki bez tej książki" - tak Magdalena Kicińska ("Pismo") napisała o "Do Europy - tak, ale razem z naszymi umarłymi". Emilia Dłużewska ("Gazeta Wyborcza") ma rację, gdy stwierdza, że Masłowskiej w "Wojnie polsko-ruskiej..." udało się stworzyć "język oddający współczesną Polskę". Zofia Król z "Dwutygodnika" zauważa, że "Piosenka o zależnościach i...

Stosik 25-lecia? Które z tych książek macie w domu? Która z nich jest dla Was ważna, może najważniejsza? Chcemy razem z Wami wybrać Książkę 25-lecia! Najpierw jednak poprosiliśmy 40 dziennikarek i dziennikarzy o podanie ich “10 najważniejszych książek” mijającego 25-lecia tego stulecia. Stosik, który podpieram to właśnie tytuły, które najczęściej pojawiały się wśród wskazań zaproszonych przez nas osób. Teraz czas na Czytelników i Czytelniczki. Książka 25-lecia to…? *** Przez 25 lat w polskiej literaturze działy się rzeczy niezwykłe. Byliśmy świadkami fantastycznych debiutów,...

Marcin Wicha: "Prosta reguła życia - robić rzeczy trochę lepiej, a nie trochę gorzej". *** Dzisiaj zachęcam do lektury mojej rozmowy z Marcinem Wichą. Jest o projektowaniu, architekturze, mieście, ptakach i wampirku z tych Van Pirków. *** Wojciech Szot: W książce „Gościnne występy. Kawałki o projektowaniu" piszesz tak: „Kostka Bauma oddala lęk". Lęk przed czym? Marcin Wicha: Utratą kontroli. Chyba zacznę od historyjki. W warszawskim Muzeum Woli była świetna wystawa o rzeczkach, strużkach, potokach, które kiedyś płynęły przez miasto. Jeszcze w XIX wieku większość z nich...

Nie był to trudny wybór. Książka Roku Zdaniem Szota to… “Ten się śmieje, kto ma zęby” Zyty Rudzkiej, wyd. W.A.B. -- Czas na laudację. Mówią, że pisze “po zyciemu” i “rudzko”. I to jest komplement, którego można zazdrościć, choć to uczucie warte powściągania. Każde zdanie poddaje obróbce skrawaniem. W ruch idą wiertarki, piły, nożyce i gilotyny. Szlifierkę stosuje niechętnie. Lubi chropowatość języka, rytm i melodię, chwilami śpiewną podwórkową nutę przechodzącą w rykoświstąkanie dziadowskiej ballady. Monolog fryzjerki męskiej Wery, powołanej do życia przez Zytę Rudzką, to...

Było felietonistów wielu. Ale prawie żaden z nich nie opanował formy tak doskonale jak Marcin Wicha. W „Nic drobniej nie będzie” objawił się czytelnikom mistrz, który czasem świadomie rozsadza felietonową strukturę i podąża ku opowiadaniu czy prozatorskiej miniaturze.

Książki drożały, papier był w cenie, a gazety przestały walczyć o czytelnika. Nastały czasy subskrypcji i pojedynków na suby. Dyrektorzy teatrów w small-talkach pytali się o to, co im wyłączono, a polityk z Żoliborza najchętniej wyłączyłby wszystkich. Powietrze w połowie września miało zapach świąt spędzanych w rodzinnej...

Cztery miasta, dziewięć spotkań. I kilka impresji:

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)