Razem z Tajfunem mówimy wam - czytajcie to! Tomasz Michniewicz napisał książkę, której nie sposób nie docenić. Jest kilka drobnych wad, moze trochę za dużo działan na zasadzie kontrastów pomiędzy bohaterami, ale "Chrobot" to świetna literatura i mimo prawie 500 stron - na dwa wieczory, w czasie których nikt nam nie przeszkadza. Jestem pod wrażeniem. #kurzojady #otwarte #tomaszmichniewicz #chrobot

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Gru 10, 2018 o 6:28 PST

“Uratowane z potopu” Marcina Jamkowskiego i Huberta Kowalskiego rozpoczyna propozycja od wydawcy: “obejrzyj film, zanim przeczytasz książkę”. Nie jestem fanem takich książek, bo jednak dzieło powinno się bronić niezależnie od wizualnego rozszerzenia, chyba że mówimy o albumie ze zdjęciami filmowymi. Dlatego filmu nie obejrzałem (drugim powodem jest fakt nieposiadania napędu CD), ale książkę uważnie przeczytałem. “Uratowane z potopu” to historia odkrycia i wydobycia z dna Wisły łupów, które Szwedzi próbowali wywieźć z Warszawy. Co jest odrobinę szokujące, nie mówimy tutaj o wywożeniu zbroi,...

Jak doszło do tego, że obraz „Ekstaza św. Franciszka” znalazł się w Polsce i jakie były jego losy? Powiadam wam – „Polski El Greco” wciągnie was jak dobry kryminał! W tekście dla Empikultury oprócz recenzji dostaniecie też przepis na moją ulubioną trasę rowerową. 

420, gandzie, trawka, maryśka, thc, zioło… znacie pewnie więcej nazw i znajdziecie jeszcze kolejne w necie. Marihuana, “ćpun zażywa ją od rana” padało w jednym z “utworów”, w innym jednak było bardziej afirmatywnie o nowym pokoleniu “prosto z betonowych miast, gdzie holenderskie specyfiki wyczulają smak”. Słynny tekst Jamala “Policeman” po latach brzmi jak grzeczna piosenka dla starszych przedszkolaków. Lubimy o niej żartować, traktować z przymrużeniem oka, jako narkotyk rekreacyjny, dla każdego. I nie widzę w tym większego problemu, ale dopiero uświadomienie sobie jak bardzo potrzebna jest...

Oto „zły uczeń”. Stoi na środku sali, skulony, przestraszony spojrzeniami innych dzieci. Od złego chłopca trzeba trzymać się z daleka. „Chłopiec o złej biografii zawsze był najgorszy”. Dzisiaj ma w sobie gniew i choć w latach dziewięćdziesiątych kładli mu ręce na ramieniu i przepraszali, to nie umie wybaczyć. Pyta Małgorzaty Rejmer: „Co ja mam zrobić z tymi przeprosinami? Byłem takim samym człowiekiem jak oni, a jednak oni nie traktowali mnie jak człowieka”. Autorka zapytana o „złego chłopca” nie chce opowiadać, bo ma wątpliwości ile może nam zdradzić. Dowiaduję się, że jest spowinowacony...

Może i "Zdrowaś Mario", ale mój mózg po tej lekturze eksploduje. Chciało mi się płakać w trakcie lektury, a w efekcie bardzo trudno o "techniczną" ocenę książki Aleksandry Pezdy. Nie wszystko mi się podobało, ale z pewnością przedstawiła potworność życia w nieludzkim systemie. Ten system ma nazwę. Polska. #kurzojady #aleksandrapezda #dowodynaistnienie #zdrowaśmario #reportaż #420

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 7, 2018 o 1:22 PST

Czasem recenzuje się recenzje. I to jest świetne, ponieważ brakuje nam rozmowy o nas samych i naszej pracy. Dlatego wdzięczny jestem profesor Monice Płatek za poświęcenie uwagi mojej recenzji książki Remigiusza Ryzińskiego, “Dziwniejsza historia”. Wpis znajdziecie na jej profilu, jest publiczny. Jest mi jednak smutno, że zamiast argumentów, z którymi można polemizować, zarzuty pani profesor ogniskują się wokół faktu, że jej książka się podobała, a mi nie.  Jak śpiewał Kuba Sienkiewicz - “wszyscy zgadzają się ze sobą, a będzie nadal tak jak jest”. A przecież nie o to w krytyce literackiej...

Wiecie, że to chyba najlepsza książka Szczygła?  Czym jest "nie ma"? Ciężko powiedzieć. Z pewnością książką. Przedmiotem, który - paradoksalnie - jest. W środku znajdziecie reportaże, eseje, opowiadania i formy inne. Trochę gra z odbiorcą w autobiografię. Teksty zaskakujące i dające do myślenia, ale też książka o samym pisaniu, jego funkcji jako terapii, o reportażyście i jego odpowiedzialności, relacji prawda-fikcja w samej literaturze.  Szczygieł zadaje sobie i czytelnikom pytania, zapraszając do specyficznej gry w śledzenie „prawdy”. Więcej o książce napisałem dla „Magazynu...

“Dobrałaś mi się do skóry tą książką” napisałem autorce, bo uważam, że gdy ktoś napisze coś bardzo dobrego, to trzeba chwalić. Rejmer wraca i pokazuje, że potrafi napisać książkę trudną i pozbawioną ozdobników, ktore znamy z jej “Bukaresztu”. To może być dla was zaskoczeniem, ale przed nami książka trzymająca w bolesnym napięciu. Na światowym poziomie.

Nie wiem skąd się to u niej bierze. Połączenie narracyjnego konkretu z jakąś olbrzymią dawką czułości, zrozumienia, ciepła, którymi spowite są te historie. Im świat jest straszniejszy, im bardziej boli, tym bardziej Rejmer potrafi go opisać...