Wchłaniam ostatnio hurtowe ilości literatury biograficznej i reportaży poświęconych konkretnym postaciom i odnoszę wrażenie, że częściej bywam świadkiem rozterek osób piszących niż przeżywam losy osoby portretowanej. Autorzy i autorki biografii namiętnie zadają sobie pytania i to jest słuszna droga, ale gdy te pytania służą jedynie zrobieniu dodatkowych stron, to zaczynam się irytować.  Klasycznym już przykładem, o którym mówię zawsze, gdy chcę opowiedzieć jak nie pisać biografii jest książka Ryzińskiego, “Foucault w Warszawie”. Mamy tu na stronie 88 taką zapowiedź: “Może, skoro...

W najnowszym Aktiviście piszę o książkach na wakacje. Na mojej półce wylądowała biografia Jaremianki, książki Jacka Dehnela, Malcolma xD, Marcinów Wilka i Teodorczyka, Joanny Gierak-Onoszko.  Jestem krytycznie nastawiony wobec kilku z tych tytułów, ale to nie oznacza, że nie warto ich czytać.  Zajrzyjcie do Aktivista i bierzcie książki ze sobą na wakacje.

Toby Obed umierał 27 razy. I choć wydaje się to sprzeczne z logiką życia, tak było.

Po raz pierwszy w 1975 roku. Ma 4 lata i wsiada do małego samolotu, który zabierze go do Yale. I byłaby to piękna bajka, gdyby nie to, że Yale znajduje się w Kanadzie i jest szkołą z internatem. Świecką. Ale nie wiem, czy to jest jakiekolwiek pocieszenie.

---

Jest to bardzo dobrze napisany, wstrzasający ale i po prostu mądry reportaż. Klik i więcej szczegółów.

Będzie czytane. #kurzojady #dowodynaistnienie #wrzenieświata #dorotabrauntsch #domybezdomne

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Mar 25, 2019 o 6:50 PDT

Мариуш Щигел (1966) — журналист, репортер, «нерадивый» чехофил. Издатель, владелец кафе-клуба и частного дома культуры. В конце 1990-х ведущий популярного телешоу «Обо всем на свете» на канале «Польсат». Педагог, любитель репортажа, его пропагандист и преподаватель. Обладатель множества литературных премий. Его книги переведены на все крупные европейские языки. Русскому читателю известен по сборнику репортажей «Готтленд» ( М.: Новое литературное обозрение, 2009, пер. П. Козеренко). 

Текст Войцеха Шота вышел в журнале «Książki. Magazyn do czytania» в ноябре 2018 года.

420, gandzie, trawka, maryśka, thc, zioło… znacie pewnie więcej nazw i znajdziecie jeszcze kolejne w necie. Marihuana, “ćpun zażywa ją od rana” padało w jednym z “utworów”, w innym jednak było bardziej afirmatywnie o nowym pokoleniu “prosto z betonowych miast, gdzie holenderskie specyfiki wyczulają smak”. Słynny tekst Jamala “Policeman” po latach brzmi jak grzeczna piosenka dla starszych przedszkolaków. Lubimy o niej żartować, traktować z przymrużeniem oka, jako narkotyk rekreacyjny, dla każdego. I nie widzę w tym większego problemu, ale dopiero uświadomienie sobie jak bardzo potrzebna jest...

Może i "Zdrowaś Mario", ale mój mózg po tej lekturze eksploduje. Chciało mi się płakać w trakcie lektury, a w efekcie bardzo trudno o "techniczną" ocenę książki Aleksandry Pezdy. Nie wszystko mi się podobało, ale z pewnością przedstawiła potworność życia w nieludzkim systemie. Ten system ma nazwę. Polska. #kurzojady #aleksandrapezda #dowodynaistnienie #zdrowaśmario #reportaż #420

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 7, 2018 o 1:22 PST

O książkach, które trzeba po zmarłych posprzątać pięknie napisał Marcin Wicha w nagrodzonym Nagrodą Literacką Nike tomie „Rzeczy, których nie wyrzuciłem”. Na końcu książki znajdziecie spis niewyrzuconych przez autora książek. Inspirujacy do stworzenia własnej listy z prośbą do potomnych, by akurat te woluminy ocalili. Nie musimy uzasadniać wyboru. Trzeba rzeczy ocalać, bo - jak podejrzewał Brodski - tkwi w nich świadomość poprzedniego właściciela.

---

O książkach na Zaduszki piszę w felietonie z okazji dzisiejszego dnia jak i premiery "Nie ma" Mariusza Szczygła. Link.

Wiecie, że to chyba najlepsza książka Szczygła?  Czym jest "nie ma"? Ciężko powiedzieć. Z pewnością książką. Przedmiotem, który - paradoksalnie - jest. W środku znajdziecie reportaże, eseje, opowiadania i formy inne. Trochę gra z odbiorcą w autobiografię. Teksty zaskakujące i dające do myślenia, ale też książka o samym pisaniu, jego funkcji jako terapii, o reportażyście i jego odpowiedzialności, relacji prawda-fikcja w samej literaturze.  Szczygieł zadaje sobie i czytelnikom pytania, zapraszając do specyficznej gry w śledzenie „prawdy”. Więcej o książce napisałem dla „Magazynu...

"2011. Drugie wydanie „Niedzieli, która zdarzyła się w środę” z fotografiami Witolda Krassowskiego. Eleganckie wydanie na nietanim papierze. Spory format. Reportaże o krachu świata w ekskluzywnej, eleganckiej oprawie. „Przyszłość już nadeszła”, pisze wydawnictwo. Przyszłość jest atrakcyjna i nostalgicznie oprawiona. Skromniej ukazuje się w Czarnym „Zrób sobie raj”, zbiór reportaży o Czechach z mniej „celebryckiej” perspektywy niż w „Gottlandzie”. Ma być to „książka o sympatii do kraju”, ale też znowu pojawia się niedopowiedzenie: „może jest jeszcze o czymś, ale to zostawiam Państwu”. Snuje...