Wzruszył mnie Marcin Niewirowicz tym wierszem, choć pewnie dlatego, że znałem Majera, bo do poetyckiego kunsztu mam tu jakieś uwagi. Ale jest w tym wierszu wiele prawd o Marcinie - znało sie go, nie znając. Spotykało "na mieście", a każde nagłe zderzenie zapadało w pamięć, bo był to człowiek o wyjątkowym uśmiechu. I jakimś takim wewnętrznym czymś - niespokojnym jednak, budującym jednak dystans. Dziwnie było przeczytać ten wiersz jeszcze w Dzień Zaduszny. Dlatego potrzebuję wspólników i wspólniczek w lekturze.

Kurierzy go nienawidzą. Książki odebrane w 24h. I co? Calvino pyta "Po co czytać klasyków", a na to pytanie odpowiedź chętnie poznam później, o "Kresach" to ja chętnie ale może jakoś zimą, o Turcji zawsze ale chwilowo czytam o Birmie. Na szczęście przeczytałem już Bennett i będę wam o niej pewnie jeszcze dziś pisał. Do tego "Betonoza" Jama Mencwela, wiersze Marcina Niewirowicza pod cudownym tytułem "Wszystkie ptaszki, które miałem w garści" i Gréty Wątór, "Namieninô". Zamieniam mieszkanie w pieczarę z książkami. Przysypię się nimi i prześpię ten czas, kiedy na usta ciśnie mi sie tylko...

A dzisiaj na FB poezja. #kurzojady #korporacjahaart #dominikadymińska #ilonawitkowska #marciniewirowicz #krzysztofjaworski

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) 25 Lis, 2017 o 1:33 PST

Twierdzenie, jakoby poezji nie można oceniać obiektywnie, bo jest ona związana z osobistą wrażliwością, mocno się panoszy. Wydaje nam się, że poezja ma dotykać ducha i głaskać synapsy w jakiś odmienny, magiczny sposób. Dowolne układy, szaleństwo uniesień, od kiedy nie trzeba wyliczać trzynastozgłoskowca poezja stała się sztuką bardzo demokratyczną. Nie zgadzam się z tym, myślę że mamy sporo obiektywnych narzędzi badawczych w poetyce. Niestety, twierdzenie o osobniczym odbiorze poezji utwierdza młodych poetów i poetki w przekonaniu, że wiersze pisać można bardzo dowolnie i jak się komuś nie...