Czasem warto się skonfrontować z inną literaturą. Dzięki redakcji pewnego magazynu miałem nieskrywaną przyjemność przeczytać kilka sztuk Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk i - podobnie jak po lekturze dramatów Weroniki Murek - muszę przyznać, że tam, gdzie nie domaga polska proza, tam się pojawia teatr. Autorka bierze postaci z polskiej (ale nie tylko) historii i zderza je z absurdem, groteską, bohaterami z antytezami. I tak okazuje się, że można na nowo opowiedzieć historię wokół Jedwabnego, dokonać rozbioru mitu Popiełuszki czy przyjrzeć się popkulturowemu wizerunkowi terrorystów z RAF....

Dzisiaj sporo o rozczarowaniach i literaturze bez języka. Trochę jakby z cyklu "przeczytałem za was".

W.A.B. znane było z dobrego wyboru polskiej beletrystyki, ale to powoli pieśń przeszłości. Kilka ostatnich propozycji to książki przeciętne, lub co najwyżej poprawne w swojej kategorii. Wydawnictwo, które wręcz słynęło z odnowienia polskiej prozy i dbałości o linię programową rozczarowuje w tym temacie na potęgę. A było tak…

Powieść Macieja Marcisza, “Taśmy rodzinne” to próba opisania stanu świadomości zachłyśniętych możliwościami lat 90. Polaków. Tych, którym się udało popłynąć z falą i...

"Ścieg drogi chwiejnym duktem pruty". O ile rano pisałem o książkach bez języka, tak tym razem czytam książkę, w której wszystko jest w języku i jego wymieszanych, zmiksowanych i połamanych rejestrach. Jest tu dbałość o każde zdanie i sporo humoru, który wydobywa się powoli, sączy się. Czyta się. W końcu coś tak się czyta! #zdaniemszota #waldemarbawołek #państwowyinstytutwydawniczy

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Cze 13, 2019 o 5:27 PDT

Niech was nie zmyli okładka i pseudonim autora. Malcolm XD mimo, że trochę robi sobie bekę, to udowadnia, że można napisać powieść stylem rozbudowanej internetowej pasty. Udaną, choć niepozbawioną wad. Gdy pochodzisz z miejscowości, która w statystykach uwzględniana jest jako „miasto pomiędzy 10 a 19 tysięcy mieszkańców”, twoje perspektywy rozwojowe są ograniczone do lokalnych szkół, a towarzystwo jest dość stałe, bo przecież wyjechać stąd trudno, emigracja wydaje się być najlepszym rozwiązaniem. Zwłaszcza, jak myślenie ograniczasz do niezbyt skomplikowanej rozkminy o świecie. Trzeba...

Nagroda im. Wisławy Szymborskiej dla Marty Podgórnik! #nagrodaimwislawyszymborskiej

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Cze 9, 2019 o 10:56 PDT

Niektórzy lubią autografy. Nie wszyscy. Ale Wojciecha Bonowicza nie sposób nie uwielbiać. I jego autografów. #zdaniemszota #wojciechbonowicz #znak #autograf #dziennikkońcaświata #festiwalmiłosza

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Cze 7, 2019 o 8:15 PDT

Na Festiwalu Miłosza przed nami spotkanie z nominowanymi do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej. Jutro gala i dowiemy się kogo wybrała kapituła. #zdaniemszota #nagrodanike #festiwalmiłosza #robertkról #kamilajaniak #piotrjanicki #marzannabogumilakielar #martapodgórnik #nagrodaimwislawyszymborskiej

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Cze 8, 2019 o 1:30 PDT

Wpadłem na kawę do mieszkania Wisławy Szymborskiej zamienionego w miejsce rezydencji artystycznych. Fantastyczna robota Fundacji im. Wisławy Szymborskiej! Nie żebym czuł czyjegoś ducha, nic z tych rzeczy, ale to miejsce jakoś napawa radością. Niekoniecznie pisania. Aha - w zestawie z kawa był @nogasnastronie , pierwszy rezydent. #zdaniemszota #wisławaszymborska #michalnogaś #rezydencja

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Cze 7, 2019 o 10:48 PDT