Może to nie jest dobry dzień na wspomnienie o dobrej prozie? A może właśnie idealny? Czytanie bywa ucieczką do innych, wcale nie dużo lepszych, światów. Joanna Lech napisała książkę o epickim rozmachu, która jednocześnie nie przytłacza. W języku czuć poetkę, a w treści - czułą narratorkę, jakkolwiek to sformułowanie ryzykowne. Leo wraca do rodzinnego domu. "Ostatni raz był tu na jej pogrzebie. Wtedy też wiało. Po tym, jak wszyscy się rozeszli, jeszcze długo stał sam. Był skostniały z zimna i rozpłakał się ukradkiem, gdy grabarze rzucali na nią niedbale grudy, przeklinając zamarzniętą...

Dzisiaj sporo o rozczarowaniach i literaturze bez języka. Trochę jakby z cyklu "przeczytałem za was".

W.A.B. znane było z dobrego wyboru polskiej beletrystyki, ale to powoli pieśń przeszłości. Kilka ostatnich propozycji to książki przeciętne, lub co najwyżej poprawne w swojej kategorii. Wydawnictwo, które wręcz słynęło z odnowienia polskiej prozy i dbałości o linię programową rozczarowuje w tym temacie na potęgę. A było tak…

Powieść Macieja Marcisza, “Taśmy rodzinne” to próba opisania stanu świadomości zachłyśniętych możliwościami lat 90. Polaków. Tych, którym się udało popłynąć z falą i...

W Nowy Rok raźnym krokiem, a więc trochę o zapowiedziach. Na jakie tytuły czekam? Najbardziej na te, które już przeczytałem, bo chcę je zobaczyć w wersjach porządnie wydrukowanych, po redakcyjnych poprawkach i w ładnych - mam nadzieję - okładkach.

Już na dniach ukaże się książka Barbary Klickiej, “Zdrój” (W.A.B.) i jest to lektura obowiązkowa, zabawna, wciągająca, a do tego napisana doskonałym językiem. Recenzja za tydzień, ale chyba już wiecie co tam się znajdzie. Po prostu, że tak powiem, musthave. Do maja poczekacie na “Poniewczasie” Wita Szostaka (Powergraph), powieść-dziennik, w której...

Na temat antologii poezji "Znów pragnę ciemnej miłości" wypowiedział się w "Magazynie Książki" Marcin Sendecki. Cytuję z obrzydzeniem fragment: "Przemyślnie wybrano też redaktorkę dzieła, wyznaczając do szturmowego zadania p. Joannę Lech, autorkę wierszy i prozy, której dotychczasowy dorobek w dziedzinie wiersza i prozy jest wprawdzie raczej nikły (w każdym razie naszym skromnymzdaniem), za to ona sama zyskała już pewien rozgłos jako aktywistka społeczno-polityczna kształtująca oporną rzeczywistość za pomocą publikacji selfie na fejsbuku, co musiało być dla wydawniczego wyboru...

Prawie dwugodzinna rozmowa o pisaniu, poezji i prozie... super! #kurzojady #pawełsołtys #joannalech #wojciechszot

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 6, 2018 o 11:11 PST

Pomysł na wykorzystanie popularności instapoezji i pokazanie, że poezja nie musi być zbiorem prostackich komunałów? Jestem za. Wiersze o miłości? Już mniej, bo to jednak dość oklepane, ale rozumiem, że żeby wyjść do masowego czytelnika, to trzeba uderzać w takie tony. Rozumiem też, że trzeba wybrać poetki i poetów popularnych i kojarzących się z wpisami do pamiętniczków, cieszę się, że dorzucono osoby z młodszych pokoleń, ale kto wpadł na pomysł, by to wszystko podać… alfabetycznie! Antologia poezji miłosnej autorów i autorek ustawionych w kolejności alfabetycznej, gdzie ciężko wyciągnąć...

Miłosz Biedrzycki o tym, co może się przydarzyć w czerwcu. Z antologii "znowu pragnę ciemnej miłości" Joanny Lech, wydanej przez WAB. #kurzojady #miloszbiedrzycki #joannalech #wab #znowupragneciemnejmilosci #poezja #poetry

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Cze 23, 2018 o 12:29 PDT

Dzień dobry, zapraszamy do nowej "Suszarni". Tym razem mówimy o "Rzeczach warszawskich", "Wielkiej księdze robali", "Moralistach" Katarzyny Tubylewicz, "Barbie i Ruth" Robin Gerber, książkach Jamesa Ngugi (aktualnie Ngũgĩ wa Thiong’o), jeszcze dwa słowa o "Sztuczkach" Joanny Lech a na sam koniec niespodzianka. Zapraszamy!

Na końcu wąwozu, tuż przed polanką na której zimą zjeżdżało się na czympopadnie, stała ceglana, kwadratowa budowla. Częściowo zburzona, wypełniona gruzem i przypadkowymi śmieciami była dla nas kryjówką, bunkrem, wciąż odkrywaną tajemnicą. Wystarczyła jedna łuska po naboju znaleziona w jego okolicy, by do dziś pozostał dla mnie dziwnym, powojennym bunkrem z tragiczną historią zakończoną rozbiórką w środkowym kapitalizmie. Tutaj porośnięte sosnami zbocza wąwozu obniżały się i tuż obok mieliśmy odrobinę równej (jesteśmy w śródgórskiej okolicy) łąki, na której rąbaliśmy w gałę. Dorośli...

"Sztuczki" Joanny Lech oszałamiają precyzją opisu, który nie unika poetyczności. Już pewnie wiecie, z czym mi się skojarzyło to pisanie. Czytam kolejny raz co mi się nie zdarza za często. #kurzojady #sztuczki #joannalech #jarosławiwaszkiewicz #wzlot #opowiadania #instabook3

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Maj 23, 2017 o 12:25 PDT