Fascynuje mnie jak Barbara Sadurska skonstruowała "Mapę". Precyzyjna, jubilerska robota. Wiele tu ech literackich - Eco, Vargas Llosa, Borges, trochę jakby "Bieguni", ale wszystko to zmiksowane umiejętnie i tworzące nową jakość. Będzie to pewnie faworyt w kategorii "prozatorski debiut roku", bo lubimy takie szkatułkowe roboty. #zdaniemszota #barbarasadurska #mapa

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sty 10, 2020 o 2:02 PST

Już za cztery dni dowiemy się do kogo powędruje tegoroczny literacki Paszport Polityki. Nominowane są: @dominikaslowik @weronika_murek i Urszula Zajączkowska. Trudny wybór, na szczęście to już nie mój kłopot. Na kogo stawiacie? Poza Tolkiem Bananem. #zdaniemszota #paszportypolityki #dominikasłowik #weronikamurek #urszulazajączkowska @tygodnikpolityka

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sty 10, 2020 o 5:47 PST

Mauritius. „Rajska wyspa”, pomyślicie. Palmy, plaże, krajobrazy, „egzotyka”. Ananda Devi opisuje ludzi, których nie widać w turystycznych folderach, których ciężko spotkać na popularnych, bezpiecznych szlakach. I pisze o nich pięknym, poetyckim stylem próbując obronić ich godność. „Ewa ze swych zgliszcz” to powieść, w której nie chodzi o potępienie, dziennikarski obrazek interwencyjny o „mętach społecznych”, a próbę zrozumienia, a może nawet stanięcia po stronie ludzi, którzy żyją w biedzie i na krawędzi szaleństwa.

Więcej jak klikniecie. Kliknijcie. Proszę.

"Ewa ze swych zgliszcz" Anandy Devi w tłumaczeniu Krzysztofa Jarosza jest opowieścią momentami przewrotną, tytułowa Ewa korzysta z wolności, ale jej granice wyznaczają mężczyźni. Kojarzy się z antyczną tragedią skrzyżowaną momentami z Kill Billem.

Lubię książki, które są "niewiadomo po co". Bo po co nam kilkunastostronicowa książeczka, w której jest jedno zdanie (Kafki) i minimalistyczne ilustracje do niego (Guridiego)? I choć to piękne zdanie, a rysunki są delikatne i opowiadają rozkoszną historyjkę, to wciąż trudno znaleźć racjonalne uzasadnienie dla jej nabycia. Ale jest we mnie pewien rodzaj książkowego snobizmu, nutka kolekcjonerstwa, która wszystkie takie grzechy wybacza. Sen Kafki, który przypomina wydawnictwo Łajka w "Stać się Indianinem" to książka pozornie skierowana do dzieci, ale kto z nas nie chciałby w dowolnym...

"Chryzostoma Bulwiecia podróż do Ciemnogrodu" Gałczyńskiego z ilustracjami Mroza. Wznowiona przez Warstwy dostarcza wielu radosnych, acz smutnych po chwili uniesień.

To był mój najambitniejszy projekt wydawniczy, jeśli chodzi o polskie komiksy. Trzy lata pracy, gigantyczna praca Daniela, naklad finansowy niemały, sukces w recenzjach i... porażka komercyjna. Tym bardziej cieszy, że idziemy w świat! #zdaniemszota #danielchmielewski #olgatokarczuk #janinaszubur #inina #katewebster #antonialloydjones #komiks #wydawnictwokomiksowe #uncivilizedbooks @olgatokarczuk_official @daniel_chmielewski_ @uncivilizedbooks

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Sty 7, 2020 o 2:35 PST

Nudny jestem z tym Grochowiakiem, ale właśnie w ręce mi wpadl tom "Perłopław na piasku" wydany przez PIW w opracowaniu Dariusza Brzóski Brzóskiewicza i się pławie w perłopławie, choć bez piasku. A haiku to jest smutne, choć też trochę wesołe.

Nie mogło być lepszego czasu na lekturę książki o szpiegach. Poświąteczne rozprzężenie, prokrastynacja w najgorszym swoim stadium, dość pesymistyczne doniesienia z innych kontynentów i niewiele radośniejsze z lokalnej przestrzeni. Gdyby Vincent V. Severski obiecał mi powieść szpiegowską o pewnym momencie historycznym, to byłbym nawet ukontentowany, ale na okładce stoi: „powieść o Krystynie Skarbek”. Otóż nie jest to powieść o Krystynie Skarbek, agentce wywiadu brytyjskiego, a opowieść o pewnym – być może istotnym, ale tego z powieści nie sposób SIĘ dowiedzieć – epizodzie w jej życiu. Pisze...

Grochowiak dla Państwa, bo mi sie ostatnio pojawia w różnych kontekstach. Czytając Grochowiaka odkrywa się, że wiele wierszy wydaje się niedopracowanych, ze świetnym początkiem i chaosem na zakończenie, albo odwrotnie - banalnym początkiem i złotą myślą w finale. A tu jeden z wierszy pełnych, nie połamanych. Ja mam swoja hierarchię poetycką i nic mi jej już chyba nie wywróci do góry nogami. Zaczyna się ona od Grochowiaka, potem jest pustka i niżej wędruje kilku poetów i poetek. A jak wasze poetyckie hierarchie?