Karina Caban dzisiaj dla Państwa.

Wiersz o niepewności debiutantki. Czytając jednak "Dużo drobnych", pierwszy tom poetki, trzeba przyznać, że to trema zupełnie nieuzasadniona.

- Łączę wyrazy szacunku. Jolanta Brach

Po "Szczelinach istnienia" i "Błonach umysłu" przyszedł czas na zbiór tekstów prof. Jolanty Brach-Czainy, "Rzeczywistość komponowana".

Filozofka z zacięciem i humorem komentująca Kołakowskiego

Eseistka pokazująca jak konstruować filozoficzną wypowiedź

Krytyczka sztuki

Czytelniczka książek Henryka Grynberga i Olgi Tokarczuk

Obrończyni wolności artystycznej

Komentatorka nadmiernej roli Kościoła w polskiej rzeczywistości

Zaangażowana feministka

Od tekstów poświęconych semiotyce i teatrowi, po artykuły w "Zadrze" i "Krytyce Politycznej" - dzieło Brach-Czainy jest...

Jan Rojewski z tomu "Ocalałe 2030" dzisiaj dla Państwa. "Niebieski numer" to numer 7/1986 poświęcony tzw. nowojorskiej szkole w poezji, czy m.in. O'Harze. Zarówno piszący te słowa jak i poeta Rojewski jesteśmy od niego młodsi. I co z nas wyrosło...

Gdy biograf pisze o dziele swojego bohatera “to chore” i uważa, że matka z babką sprawiły, że wyrósł na “homoseksualistę”, warto zastanowić się nad tym, czy na pewno chcemy dotrwać do końca lektury. Ja dotrwałem, bo jestem wyznawcą Mishimy, ale wy nie musicie. O wyjątkowości książki Johna Nathana decyduje fakt, że jako jeden z nielicznych zachodnich twórców miał on dostęp zarówno do samego Mishimy i jego rodziny, a szczególnie matki autora “Wyznań maski” (tłum. Beata Kubiak Ho-Chi). Nathan był tłumaczem japońskiego pisarza, choć - jak sam pisze - rozzłościł go w 1965 roku odmawiając...

Gdybym miał niebios wyszywaną szatę Z nici złotego i srebrnego światła, Ciemną i bladą, i błękitną szatę Ze światła, mroku, półmroku, półświatła, Rozpostarłbym ci tę szatę pod stopy, Lecz biedny jestem: me skarby -- w marzeniach, Więc ci rzuciłem marzenia pod stopy; Stąpaj ostrożnie, stąpasz po marzeniach.

Tłum. Leszek Engelking (1955-2022)

Wychodzę z biblioteki. Zaglądam do wiadomości. - “Unicestwianie” się unicestwiło - donosi moja gazeta. A “autobus wolno stał w korku i niepoprawnym związku frazeologicznym”, jak pisał Ignacy Karpowicz. Droga mija szybko, bo głowę mam zajętą opowiadaniem sobie przygód “Unicestwiania”, które może właśnie dzieją się w mojej patodeweloperce AD 1960. Książka dotarła przed kilkoma dniami, leżała spokojnie i grzecznie. Od powieści, których nie chce mi się czytać, nie wymagam wiele. Byle się w oczy nie rzucały. Niech nie podskakują za bardzo, bo inaczej wylądują w piwnicy. Tam już tylko płacz...

Powieść o ostatniej dekadzie "ołowianego, chorego i ledwie dyszącego stulecia". Byłaby to też powieść wybitna, gdyby nie przymiotniki. Ostatnie dni w moim życiu przypominają czasy pandemicznej kwarantanny, gdy zamykano parki, a miejskie siłownie oplatano taśmami przypominającymi, że zbrodnią jest dbanie o siebie w czasie zarazy. Tym razem jednak muszę zadbać o jako taki dobrostan czworonożnego futra, przy okazji pilnując, by plastikowym kloszem nie skuwał tynków ze ścian. To dobry moment na lektury o ponadnormatywnej objętości, a do takich przyzwyczaiła nas pisząca po niemiecku,...

No, powiedzmy, że dobrą... Maciej Bobula z tomu "Pustko".

Jadwiga Malina dla Państwa dzisiaj. Urośliśmy i co widzimy? Że girls just wanna have fundamental human rights.

Niemal pięćset stron reportaży! Znak wznowił po kilku latach teksty reporterskie Izy Michalewicz, a niektóre z nich autorka uzupełniła o ciąg dalszy, co czyni wydanie całkiem atrakcyjnym nawet dla tych, co kiedyś już czytali “Życie to za mało”. Zdecydowanie czytajcie Michalewicz, ale nie róbcie sobie maratonu czytelniczego z wykorzystaniem “Życie to za mało”, bo mózg potrzebuje trochę odpoczynku od ciężaru historii opisywanych przez reporterkę. Ostrzegam, bo sam sobie zrobiłem małą krzywdę przechodząc przez te reportaże w dwa wieczory. Nie, nic mi się nie śniło, ale humor miałem...