O tej porze przeważnie publikuję tu „wiersz na dobrą noc”, a ponieważ czas podsumowań, to myślę, że pora na kilka słów o tomie poezji, który zrobił na mnie największe wrażenie w tym roku. „Dziecko z darów” Justyny Bargielskiej to poruszająca opowieść o rodzicielstwie, które jest doświadczeniem zacierającym granice pomiędzy realnością, a fantazją, gdzie trzeba być uważnym, bo poszukiwanie króliczka pod łóżkiem może się przeciągnąć na wiele lat. Bargielska podobnie jak w „Bach for my baby”, który to tom uważam za wybitny i jeden z najlepszych, jakie w życiu czytałem, pokazuje...

Ginczankologia. Dziedzina literaturoznawstwa powstała w drugiej połowie XX wieku zajmująca się badaniem biografii i literackiej spuścizny Zuzanny Ginczanki. Jedna z najciekawszych nowo powstałych nauk, której najważniejszą reprezentantką jest Izolda Kiec. Definicja bardzo własna, ale stworzona całkowicie na poważnie.

CAŁOŚĆ TUTAJ

Czytam wiersze Piotra Jaska z tomu "uważam że cię kocham" i albo to jest sprytna gra z konwencją Rupi Kaur, albo to jest właśnie instapoezja udająca taką grę. Nie umiem się zdecydować, zależnie od pory dnia jestem po innej stronie barykady. Ale za to ładnie wydane i świetne ilustracje by klawerzeczy. Ale... no sami zobaczcie.

"Ginczankologia" powoli staje się osobną dziedziną. Taki zestaw sobie uskładałem, a o "Poezjach zebranych" opracowanych przez Izoldę Kiec będę pisał już w piątek. #zdaniemszota #zuzannaginczanka #izoldakiec #marginesy

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 9, 2019 o 11:40 PST

Dzisiaj nie może być inaczej - Olga Tokarczuk z arkusza poetyckiego "Miasto w lustrach" z 1989 roku.

[WIERSZ NA DOBRĄ NOC] Barańczak dla Państwa i dla mnie. Tu we fragmencie, całość na FB. #zdaniemszota #stanisławbarańczak #wiersznadobrąnoc

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 5, 2019 o 3:30 PST

Do mnie Mikołaj już przyjechał. Pierwsze wydanie poematu epickiego Marii Konopnickiej się rozpada, ale co z tego - bardzo chciałem mieć. Dear Santa, thank you! #zdaniemszota #mariakonopnicka #mikołajki #panbalcerwbrazylii

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Gru 4, 2019 o 11:46 PST

Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki w zbiorze "Dwie główne rzeki" kontynuuje oczywiście wątki z poprzednich tomów; kto go zna, ten wie, że jest to poeta repetytywny i autotematyczny, na czym też polega jego urok. Ale tym razem mamy jakby większy wgląd w farmakologię, która sprawia, że możemy Dyckiego nadal doświadczać na papierze. "Trzeba rozkwitać w nieskończoność" nawołuje poeta, a ja nie wiem czy to nie wyrafinowana ironia nawiązująca do zapętlenia w chorobie. Kocham Tkaczyszyna-Dyckiego jak Grochowiaka i nawet slabszy tom (a ten jest słabszy) mu wybaczam, bo dla mnie ich lektura jest jak jakiś kojący masaż mózgu.

Nie jest to wiersz, który pozwala zasnąć, ale lektura książki Joanny Mueller i Joanny Łańcuckiej, "Waruj", gdzie całkiem udanie spotyka się komiks i ilustracja z wierszem w ogóle nie należy do prostych. Dużo tu mocnej, feministycznej frazy i sporo pereł, jak ten wers: "bit muzo zapodaj nowy tren przetrwaniowy". Odzyskiwanie głosu przez bohaterki "nieopieśnione", poetyckie "odszywanie warg". Warto spróbować przeczytać, choć raczej w dzień.

Dzisiaj błyskotliwy wiersz Jacka Dehnela z jego najnowszego zbioru wierszy, "Najdziwniejsze". Wbrew tytułowi nie są to najdziwniejsze wiersze, jakie czytałem, ale jakoś poruszające momentami, choć ja kolegę Dehnela wolę w prozie.