Trzysta lat. Tyle trzeba było czekać na pierwsze polskie wydanie całości "Robinsona Crusoe" Daniela Defoe. Właśnie ukazało się nakładem Ossolineum w legendarnej serii "Biblioteka Narodowa".

"Któż z nas nie zna Robinsona Kruzoe" – pytał Władysław Ludwik Anczyc w przedmowie do swojej, powstałej w drugiej połowie XIX wieku, adaptacji przygód słynnego rozbitka.

Popularny wówczas dramatopisarz i publicysta, który do historii przeszedł dzięki "Przypadkom Robinsona Kruzoe", pytał: "Komu czytanie tego dziełka, nie przywodzi na myśl wspomnień najmilszych młodocianych?"

Dlatego zastanawiając się nad...

Nagroda im. Wisławy Szymborskiej dla najlepszego tomu poezji przełożonego na język polski w latach 2022-2023 powędrowała do Anne Carson i jej tłumacza, Macieja Topolskiego. Jury postanowiło wyróżnić tom "Autobiografia czerwonego" wydany nakładem Ossolineum! Poznaliśmy też polskie nominacje do Nagrody im. Wisławy Szymborskiej. - To są książki ciut niewygodne, ale nie chodzi o nagradzanie książek, które łatwo przylegają — mówiła podczas konferencji prasowej Anna Marchewka, członkini jury. Nominowani to: - Magdalena Bielska, "Poradnik dla niedawno zmarłych", wyd. a5 - Agata...

“apokalipsa ludzi pracy” Valtera Hugo Mãe to niezwykle gęsta, przenikliwa i poruszająca opowieść o ludziach, których mijamy codziennie w drodze po własne szczęście. Jednocześnie to książka, która unika nostalgii, naiwności i dobroduszności. I dzięki temu porusza jeszcze mocniej. Wbrew oczekiwaniom Marii de Graçy, brama do nieba była niewielka. Bohaterka książki “apokalipsa ludzi pracy”, żeby dostać się do rajskich przestrzeni, “musiałaby się mocno pochylić, aby ją przekroczyć”. Nie była jedyną chętną. Na placu przed niebem tłum chętnych czekał potęgując chaos, a święty Piotr zirytował...

A raczej fragment poetyckiego eksperymentu Anne Carson, "Autobiografia czerwonego" w przekładzie Macieja Topolskiego i z posłowiem Julii Fiedorczuk. Przetworzone fragmenty antycznego poematu połączone z apokryfem, a do tego bardzo współczesna opowieść o naszej codzienności, w której Herakles zapyta o drogę wychodząc uprzednio z autobusu i będzie podróżował po Ameryce Południowej. Czytanie Carson to dziwne doświadczenie, jakby grać z tekstem w statki. Takie mam póki co skojarzenie. Polecam doświadczyć.

W końcu odfoliowałem “Wiersze i wykłady” Garcii Lorki wydane w serii “Biblioteka Narodowa” (przy okazji dowiedziałem się ze spisu, że wydali Berenta i teraz zastanawiam się wieczornie czy ja naprawdę muszę to mieć) i się teraz ogrzewam w cieple tej pięknej liryki. Zostawiam Państwa dzisiaj z księżycem i Lorcą.

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota)

Tu Warszawa.

Państwa i moimi Gośćmi są Sylwia Chutnik i Grzegorz Piątek.

Grzegorz Piątek:

Mam wrażenie, że współczesna tożsamość Warszawy składa się z kultu sukcesu, konkurencyjności a po drugie z kultu męczeństwa i zniszczenia, przez co historia Warszawy kończy się na powstaniu, a potem długo, długo nic. Historię odbudowy trzeba rozumieć jako uzupełniającą narrację, która mówi o wyobrażaniu sobie nowego miasta, robieniu czegoś wspólnie ponad podziałami politycznymi.

Sylwia Chutnik:

Dyskurs współczesny, antykomunistyczny jest mocno ograniczający intelektualnie, muszę się do niego odnosić, ale...

Media dzisiaj oszalały z okazji ewentualnego wirusa w Łodzi, widziałem nawet relację "live" z koronowirusa. Czekam na - jak to pięknie napisała koleżanka AH - wywiad z "narażonymi na zarażenie" i relację spod szpitali zakaźnych. Gdyby jakas redakcja życzyła sobie serwis poetycki na koniec świata, pandemię lub inne klikalne okoliczności, to służę pomocą. Wiersze o beznadziei, braku przyszłości, rozpadzie rzeczywistości oferuję od ręki w wyborze obszernym. Na przykład taki piękny Różewicz.

Gang słodziaków pozdrawia! W drugim w tym roku odcinku podcastu Zdaniem Szota rozmawiać będę z Sylwią Chutnik i Grzegorzem Piątkiem. #zdaniemszota #sylwiachutnik #grzegorzpiątek #podcast #zakochajsiewwarszawie

Post udostępniony przez Zdaniem Szota (@zdaniem_szota) Lut 24, 2020 o 4:02 PST

Z prezentami to mam łatwo. Po prostu kupuję jeden tytuł w kilkunastu egzemplarzach i prezentuję i reprezentuję. Po dwóch latach z Barnesem przyszedł czas na Djune Barnes. Przekład Marcina Szustera spelnia moje oczekiwania, bo po lekturze oryginału prawdę mówiąc nie spodziewałem się, że ktokolwiek sie tego dotknie. A tu są zdania-perły i pomysły całkiem szczęśliwe. Przynajmniej jak na moje wymagania. Barnes stworzyła powieść, w której obyczajówka miesza się z eksperymentem, nie wszystko jest jasne, nie każdy trop prowadzi do rozwiązania zagadki. A do tego te zdania, brzmienie… Kupilem stosik...