Na okładkach Bęc Zmiany znajdziecie takie informacje. Tu wyliczenie składowych ceny okładkowej książki Łukasza Zaremby, "Obrazy wychodzą na ulice". Szanuje to. #kurzojady #beczmiana #łukaszzaręba #książki #czemutakdrogo #amożetanio

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 3, 2018 o 10:04 PDT

Witold Hulewicz, "Mogiła na skwerze" "Nogą można potrącić, tuż obok rynsztoka w biednych kwiatach i hełmu stalowym rynsztunku. Krzywy napis: "Nieznany" - i z błota powłoka, i słowa twardej chwały: "Padł na posterunku". Jemu to się należy najszczerszy z pacierzy, co umierając szeptał: Warszawy nie damy! Grób na skwerze ulicznym, krzyż z okiennej ramy... Taka mała mogiłka, a w niej wielkość leży"

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 1, 2018 o 6:40 PDT

Ostatni z zaduszkowych wierszy i jeden z moich ulubionych. Miron Białoszewski w zabawnym ale i smutnym wierszu o przemijaniu. #kurzojady #mironbiałoszewski #zaduszki

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 2, 2018 o 2:08 PDT

Pytacie co nowego u Sommera? Trzech nowych poetów - David Schubert, William Carlos Williams i James Schuyler. Należą nam się dzisiaj wiersze, zatem David Schubert i "Bez finiszu": "Jeśli nie możesz iść dalej Pora zawrócić i wyrwać Niepowodzeniu jakąś Błyskotkę. Tak jak w dzieciństwie siedziałem Przed domem i recytowałem Tablice rejestracyjne różnych stanów, marki Jadacych dokądś aut - Innym zostawiam przelotną pamięć o mnie" -- Mamy przed sobą dwa dni, jakby to reklama powiedziala, dedykowane pamięci, temu co nasi zmarli nam zostawili. Będę dzisiaj pisał na FB o przedmiotach po zmarłych,...

O książkach, które trzeba po zmarłych posprzątać pięknie napisał Marcin Wicha w nagrodzonym Nagrodą Literacką Nike tomie „Rzeczy, których nie wyrzuciłem”. Na końcu książki znajdziecie spis niewyrzuconych przez autora książek. Inspirujacy do stworzenia własnej listy z prośbą do potomnych, by akurat te woluminy ocalili. Nie musimy uzasadniać wyboru. Trzeba rzeczy ocalać, bo - jak podejrzewał Brodski - tkwi w nich świadomość poprzedniego właściciela.

---

O książkach na Zaduszki piszę w felietonie z okazji dzisiejszego dnia jak i premiery "Nie ma" Mariusza Szczygła. Link.

Mascha Kaléko to niemiecka poetka, urodzona w żydowskiej rodzinie spod dzisiejszego Chrzanowa. W nazistowskich Niemczech objęta zakazem druku, wyjechała do USA, skąd wróciła do ojczyzny wiele lat po wojnie. Dzisiaj jest uważana za klasyczkę literatury niemieckiej, a tom jej poezji wydała rok temu Austeria w tłumaczeniu Ryszarda Wojnakowskiego. Dziś oczywiście o Zaduszkach. #kurzojady #maschakaléko #poezja #poezjaniemiecka #ryszardwojnakowski #mojeepitafium #zaduszki

Post udostępniony przez Kurzojady (@kurzojady_insta) Lis 2, 2018 o 12:31 PDT

Miron Białoszewski, "Wywiad" MISTRZ MIRON  Puka? Kto? (uchyla)  Acha... Chwileczkę... już PANI GOŚĆ  Pan woli ludność czy bezludność? MISTRZ MIRON  Trochę bez, trochę z PANI GOŚĆ  z z z, to nie przeszkadza? MISTRZ MIRON  jak fruwa - nie, w rurach - nie,  jak za długo siedzi - tak PANI GOŚĆ  Tak się rozglądam, dobrze tu panu? MISTRZ MIRON  Przeważnie... przepraszam, pani nazwisko? PANI GOŚĆ  Na "ś" MISTRZ MIRON  Śpiwko... Śpiaw... nie? PANI GOŚĆ  Śmierć MISTRZ MIRON (zatkany) (przez sztuczne zęby)  Ledwie wpuściłem  myślałem, że dziennikara PANI GOŚĆ  Kara MISTRZ MIRON  Za co? PANI GOŚĆ  Za...

Dzisiaj z rana zachęcam do lektury fragmentu powieści zmarłej w styczniu Ursuli K. Le Guin, "Najdalszy brzeg". To trzeci tom z serii "Ziemiomorze", a w nim prosty, ale efektowny wykład o śmierci, w którym pada jedno z najbardziej znanych z Le Guin zdań, "Odrzucić śmierć, to znaczy odrzucić życie". Tłumaczył Jacek Kozerski. --- — Lebannen — powiedział mag. Nigdy przedtem nie użył prawdziwego imienia Arrena, ani ten mu go nie wyznał. — Lebannen, to istnieje naprawdę. I ty istniejesz. Nie ma absolutnego bezpieczeństwa. Nic nie kończy się ostatecznie. Tylko w ciszy można usłyszeć słowo....

Anna Kamieńska pytała "Skąd przychodzą umarli do snów ludzi?"

Skąd przychodzą umarli do snów ludzi?  Rozsuwają ściany czasu,  Zjawiają się prawdziwi i czuli.  Pytają się z ogromnym zdumieniem:  Nie boicie się nas?

Gdzie przebywają wówczas, gdy nikt ich nie wspomina?  Gdy twarze ich zaczynają blaknąć  I myśl nasza nie tak łatwo przywołuje  Postać ich schyloną?  Którędy wiedzie droga umarłych do snów ludzi?  Z grobów znowu wyciągają ku nam ich ręce  Rzeczywiste i żywe.  Pragną naszych objęć i uścisków,  Jakby w nich ożywali na nowo.  I poprzez oczy nasze omglone snem  Szukają...